Դեկտեմբերի 3-ը գուժեց հերթական դաժան սպանության մասին: Շատերի համար այն հերթական ահասարսուռն էր: Կին էր՝ փողոց մաքրող կին, որն իր օրվա հացն էր վաստակում մեր թափածը հավաքելով: Բայց, պարզվում է, ճիշտ տեղում չէր հայտնվել ու ճիշտ ժամանակին: Շատերի համար այս սպանությունը կլինի հերթականը և կդառնա վիճակագրության մաս: Ողբերգությունն իրավամբ կհասկանան ու այդ ողբերգության կրողը կլինեն սպանված կնոջ ընտանիքը, հարազատները: Ինչքան էլ ուզում է գրենք, բարձրաձայնենք կամ աղաղակենք, միևնույն է՝ մահացածին հետ չես բերի:

Չեմ հիշում, թե վերտառության մեջ առկա միտքն ի՛նչ ծագում ունի: Բայց գիտեմ, որ նույնիսկ միջնադարում մարդիկ զգուշանում էին անգամ պատերից: Հասկանալի է, թե ի՛նչ իմաստ էին դնում դրա մեջ: Ասում են՝ քարը հիշողություն ունի: Ձայն է հիշում: Չեմ հավատում, քանի որ չեմ ստուգել:

ՀՀԿ-ն քըխ է, իսկ մենք՝ պուպուշ: ՀՀԿ-ն կաշառակեր է ու կոռումպացված, իսկ մենք կոռումպացված չենք: ՀՀԿ-ն թալանել է, իսկ մենք վերադարձնում ենք:

Հանրային ռադիոն դեռևս նոյեմբերի 16-ին հաղորդել էր, որ ՊԵԿ-ը մասնավոր տրանսֆերտների հարկման մեխանիզմի գաղափար է շրջանառության մեջ դրել, ըստ որի՝ եթե արտերկրից քաղաքացին եկամուտ է ստանում, ապա պարտավոր է այն հայտարարագրել ու դրա 23 տոկոսը՝ որպես եկամտային հարկ, վճարել պետությանը: 

«Ժողովուրդ» օրաթերթի արդեն նախկին հիմնադիր խմբագիր (լավ է հնչում՝ հիմնադիր խմբագիր) Թագուհի Թովմասյանը մի հարցազրույց է տվել, որն աչքի է ընկնում օպորտունիստական մտքերի, անհաջող ձևակերպումների, զարմանալի պատասխանների մի ամբողջ շարանով:

Հեծանիվ հայտնագործած չեմ լինի, եթե պնդեմ, որ ուժեղ են այն պետությունները, որոնք ունեն միմյանց հավասարակշռող, իսկ հարկ եղած դեպքում՝ հակակշռող իշխանություն և ընդդիմություն: Աշխարհի քաղաքագիտական միտքը վաղուց հասել է այդ հանգրվանին և ստեղծել մեխանիզմներ:

Որքան մոտենում են արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունները, այնքան «Իմ քայլը» դաշինքի ցուցակի հանգուցալուծումը մոտ է դառնում: Շատերին է հետաքրքիր, թե հատկապես նոր Հայաստանում, բարիկադներ քանդելու ճանապարհին, ովքե՛ր կհանգրվանեն այդ ցուցակում: Խնդիրն այստեղ Փաշինյանի հետ քայլ արած կամ շարժման հենց սկզբից միացած մարդիկ չեն: Նրանց վարքագիծը գովելի է, հատկապես եթե հաշվի առնենք այն, որ ի սկզբանե ոչ ոք չէր հավատում հաջողությանը:

Վերնագրում առկա հարցադրումն իրականում պնդում է: Պնդում, որը մեկ անգամ չէ, որ հնչել է բարձրաստիճան հոգևորականների շուրթերից: Այս պնդումը իր մեջ ներառում է մի քանի բացասական երանգներ: Կրոնի և ինքնության նույնացում, այլատյացություն, ազգի մի հատվածի ուրացում, անառողջ սահմանների գծագրում, մարտնչող տգիտություն:

Ես չգիտեմ՝ որևէ պատերազմում, որևէ դերբիում եղե՞լ է արդյոք այդքան անզիջում պայքար, ինչպիսի պայքար կա երևանյան երթուղայիններում՝ մեկ քառակուսի սմ կանգնելու տարածքի համար:

Հայաստանի քաղաքական կյանքի թմբիրն այս տարի խաթարվեց: Հայտնի դեպքերը բերեցին այն հանգրվանին, որում գտնվում ենք այսօր:

Հայաստանում, ինչպես աշխարհի այլ՝ շուրջ հարյուր երկրներում, կնշվի Ուսուցչի օրը: Չէի ուզի անդրադառնալ այդ պայմանական տոնի նախապատմությանը: Մեզ ավելի շատ հետաքրքիր է օրվա բովանդակությունը և այն, թե ի՞նչ հաղորդագրություններ է այն հղում հասարակությանը:

Մի անծանոթ հեղինակի ծանոթ տեսություն կա, որը պնդում է, թե աշխատանքի 80 տոկոսը կատարում է աշխատողների 20 տոկոսը, այդ աշխատողների 20 տոկոսը՝ աշխատանքի 80 տոկոսը կատարում է իր աշխատաժամանակի 20 տոկոսում, իսկ մնացած 80 տոկոսը…

ԿԸՀ-ն ամփոփեց Երևանի ավագանու ընտրությունների նախնական արդյունքները: «Իմ քայլը» դաշինքի շռնդալից հաղթանակը շատերը կարող են որակել որպես հեղափոխության հաղթանակի ամրագրում: Սակայն «հեղափոխությունն» այն բառն է, որի հետ պետք է նուրբ և զգույշ վարվել: Այն չի կարելի շահարկել:

Պարզվում է՝ Հայաստանի անկախության 27-ամյակին նվիրված միջոցառումներն այս տարի կլինեն աննախադեպ: Սույն ճոռոմաբանությունը չէր գրավի ուշադրությունս, եթե չիմանայի, որ այդ աննախադեպի մեխը «սելֆիի ժամն» է: Իսկ ի՞նչ ասել է «սելֆիի ժամ»: Պարզվում է՝ այդ ժամին դուք կարող եք ինքնապատկերակներ անել հայտնիների հետ: