ՀՀ ԿԳՆ-ն քննարկման է ներկայացրել «Մանկավարժի վարքականոն» (էթիկայի վարքականոն) անհասկանալի նախագիծը: Սույն զավեշտին անդրադառնալու կարիք կա, բայց միայն ծաղրի դիտանկյունից: Այո՛, անլրջությունը հատում է յուրաքանչյուր գիտակցական սահման և անգիտակցի հրճվանքը պատել է մեր օրերը:
Աղբը հայոց քաղաքական մշակույթում վաղուց իր ուրույն տեղն ունի: Աղբի շուրջ կառուցվում են քրեական գործեր, ինչպիսին է, օրինակ՝ «Զիբիլիքսը», ստեղծում են քաղաքական հոլովակներ, խոստանում են մաքրել, բոլոր ընդդիմությունները շահարկում են աղբի թեման, բոլոր իշխանությունները պաշտպանվում են աղբի միջոցով:
Օրեր առաջ Նիկոլ Փաշինյանն այցելել էր Երվանդ Մանարյանին: Մանարյան արվեստագետի և քաղաքացու տեսակը ես չէ, որ պետք է ներկայացնեմ ընթերցողին: Նախորդ իշխանությունները մեզ նվիրել են բազմաթիվ ծայրահեղ իրավիճակներ: Այդ ծայրահեղ իրավիճակներում պալատական գրչակները, մերօրյա վելիչկոները, պնակալեզների մի բույլ, որոնց հավաքական անվանում ենք մտաՈՌականներ, հարմար տեղավորվում էին իշխանական նրբանցքում՝ ցեխ շպրտելով փողոցում հավաքված ժողովրդի վրա: Մանարյանն այն քչերից էր, որ նույնիսկ ամենածանր պահերին իր քաղաքացու կողքին էր: Ի վերջո, արվեստագետ մարդը պետք է լինի ազատ ու ընդվզող: Նա դա ցույց էր տալիս իր սեփական օրինակով:
Օրեր առաջ ՀՀԿ խմբակցությունն առաջարկել էր Ամենայն հայոց կաթողիկոսին, ժամանակակից հայերենով ասած՝ «ախռանա» տրամադրել: Ասել կուզի, նա ունենալու էր նույն հնարավորությունները, ինչ ունեն ԱԺ նախագահը, ՀՀ նախագահը կամ վարչապետը: Կառավարությունը խոհեմաբար մերժեց այս նախագիծը:
