Գյումրու ոստիկանության Մուշի բաժնի աշխատակիցներն հունվարի 30-ին իրենց հարգանքի տուրքն են մատուցել զինակից ընկերոջ՝ ոստիկանության մայոր, ազգությամբ եզդի Էմիլ Թամոյանի հիշատակին:
Էմիլ Թամոյանը ծանրամարտիկ էր ու մարզական հոգեբան, աշխատում էր ոստիկանության Մուշի բաժնում որպես ավագ օպրելիազոր, պատերազմի լուրը լսելուն պես անմիջապես կամավորագրվել և մեկնել էր Արցախ։
«Արմենպրես»-ի հետ զրույցի ժամանակ Էմիլի մայրը՝ Շողիկ Թամոյանը նշեց, իր որդին հայրիկի նման հայրենասեր էր: Հայրը՝ փոխգնդապետ Արտուշ Թամոյանը ևս ոստիկանության ուժերում էր ծառայել, եղել է ազատամարտիկ, բանաստեղծ: Վիրավորվել է հոկտեմբերի 4-ին Շուշիի մշակույթի տանը:
«Միշտ զանգում հույս էր տալիս, ասում էր՝ ամեն ինչ լավ կլինի, երեխաներին, ծնողներիս լավ կնայես, անպայման կվերադառնամ»,- նշեց Էմիլ Թամոյանի կինը՝ Գայանե Թամոյանը՝ պատմելով, որ ռմբակոծության հետևանքով Էմիլը կորցրել էր աջ ձեռքը։ Ստեփանակերտում վիրահատելուց հետո նրան տեղափոխել էին Գորիս, այնուհետև՝ Երևան:
Էմիլն արդեն կազդուրվում էր, անգամ աշխատանքի էր գնում. ոստիկանությունը հնարավորություն էր տվել մնալ և աշխատել համակարգում։ Պատրաստվում էր պրոթեզավորման, սակայն 2021 թվականի հունվարի 30-ին Երևան-Թալին ավտոճանապարհին տեղի ունեցած ողբերգական ավտովթարի պատճառով զոհվում է ոչ միայն Էմիլը, այլ նաև հայրը՝ Արտուշ Թամոյանը։
«Թեև ամուսինս ավտովթարի զոհ է դարձել, բայց մահվան պատճառը պատերազմն էր, պատերազմը որ չլիներ, Էմիլը չէր զոհվի»,- ասում է կինը:
«Վիրավորումից հետո ասում էր, մա՛, ես լավանամ, էլի հետ եմ գնալու: Ասում էր՝ մեր հայրենիքն է, պետք է պաշտպանենք: Եթե այստեղ ենք ապրում, ուրեմն իմ հայրենիքն է ու պաշտպանելու եմ»,-պատմում է Շողիկ Թամոյանը:
Էմիլն ու Գայանեն 3 զավակ ունեն: Ավագը՝ Արտուշը, որոշել է հայրիկի հետքերով գնալ ու ոստիկան դառնալ: «Մեծ որդիս 10 տարեկան է, ուզում է հայրիկի գործը շարունակել, ասում էր՝ պա, գիտես, ոստիկան պետք է դառնամ, իրար հետ ոստիկանի շոր հագնենք ու դուրս գանք տնից»,-ասում է Գայանեն։
