Ազգագրագետ Հրանուշ Հակոբյանը իր ֆեյսբուքյան էջում գրում է․
«Երբեմն ինձ թվում է, որ իմ ընտանիքի շուրջ այս ողջ «դավադրական» և «դավաճանական» գործունեությամբ պիտակավարված աղմուկի նպատակը իմ հետազոտությունների թեմաները կանգնեցնելն է:
Սիրելի ծանոթ, մտերիմ, անծանոթ, բայց ընդհանուր աշխարհայացքով բարեկամներ, ես և իմ ընտանիքը շատ շնորհակալ և քաջալերված ենք ձեր զորակցությունից և աջակցությունից: Բայց բազմաթիվ մարդիկ կան, ովքեր մոլորության մեջ են իմ և ընտանիքիս հասցեին աջ ու ձախ շռայլվող «հայրենիքի դավաճան», «հայրենիքը ծախող», «թուրքին ծախված» պիտակներից և ապացույցներ են պահանջում, որ այդպիսին չենք: Եվ եթե չեմ ապացուցում, ուրեմն դրանք տեղին և ճիշտ են:
Ինձ այնպես էր թվում, որ ապացուցման, հիմնավորման, փաստարկման պահանջը պիտի ուղղվեր այդ պիտակները շռայլորեն օգտագործողներին, բայց տարօրինակ կերպով դրանք ինձնից են պահանջվում: Պահանջում են ապացուցել, որ դավաճան, հայրենադավ չեմ: Ես այսօր մտածում էի՝ ինչպես ֆեյսբուքում «ապացուցեմ», որ մածունը սև չի:
Օրինակը ինձ տվեց Ծովինար Նազարյանը՝ @Tsovinar Nazaryan իր պատին դնելով իմ գրքերից մեկի էլետրոնային տարբերակը, ինչի համար իրեն շատ շնորհակալ եմ: Մտածում եմ, քանի որ իմ ողջ արած-չարածը հրապարակային է, մեծ մասը հրատարակված է, ուրեմն իմ ողջ կամ գոնե մասնակի «հայրենադավությունը» պետք է արտացոլված լինի իմ հրատարակած հոդվածներում և գրքերում: Ուստի դրանք պետք է մատչելի լինեն իմ «հայրենադավ էության» ապացույցները փնտրողներին:
Այստեղ տեղադրում եմ 2010թ. -ից հետո հրատարակված իմ վերլուծություններից առնվազն նրանք, որոնք թուրքական և ադրբեջանական թեմաներ են շոշափում, և որոնք էլեկտրոնային հասցե ունեն ու մատչելի կլինեն հետաքրքրվողներին: Ուրախ կլինեմ, եթե մարդիկ այնտեղ փնտրեն իրենց հետաքրքրող փաստերը, եթե դրանք չգտնեն էլ, առնվազն տեղյակ կդառնան իմ աշխարհայացքին, փնտրտուքներին, հարցադրումներին, վերլուծություններին, գուցե նաև՝ մեր պատմության որոշ իրավիճակների: Իսկ եթե ապացույցներ կգտնեն իմ «դավադիր էության» մասին, ապա խոսակցությունը առնվազն կդադարի անառարկայական լինելուց»: