Արդյո՞ք ճիշտ էր Սուրբ Հովհաննես Մկրտիչ եկեղեցու բացմանը հաջորդող մատաղի կադրերի նկարահանումն ու տարածումը: Միանշանակ՝ այո: Հնարավոր է, պետք չէր ֆիքսվել դեմքերի վրա: Բայց այդ նկարահանումը նախ կարող էր անել դիլետանտը, որը լրագրողական էթիկայի պարտավորություններ չունի: Երկրորդ, մատաղի կադրերը պատմում են սոցիալական խայտառակության մասին:
Լրագրողները հաճախ են անդրադառնում այս կամ այն ընտանիքի սոցիալական խնդիրներին: Սովորաբար այդ ընտանիքին հաց ուտելիս չեն նկարագրում: Էլ ավելի հաճախ, սոցիալական ճգնաժամի մասին նկարահանած կադրերը բավարար չեն ամբողջական պատկերացում ունենալու համար: Նման նկարահանումների ժամանակ հերոսը պատրաստվում է դժգոհել, հաճույքով ցուցադրում է իր սոցիալական անհարմարությունները: Բոլոր դեպքերում, ինքը տեղյակ է, որ թեմայի թիրախ է: Այս դեպքում լրագրողը փաստը ֆիքսել է որպես ճանապարհին պատահած վթար, որպես ծեծկռտուք եւ որպես հանրահավաքի ժամանակ տեղի ունեցող խժդժություն: Սոցիալական այդ խայտառակության ետեւում գրեթե ցանկացած անոմալ երեւույթ կտեղավորվի: Պարզ է, որ կադրում կոնկրետ մարդիկ են, ոչ թե դեկորացիաներ: Պարզ է, որ նրանք պարտավոր չեն իրենց հաշիվ տալ լրատվամիջոցների ներկայության մասին: Պարզ է նաեւ, որ տեղի ունեցածի մեղքը ոչ թե նրանցն է, այլ մատաղի արարողության կազմակերպիչներինը: Սակայն այս դեպքում լրագրողը կամ լրագրողները ներկա են գտնվել պատրաստի իրադարձության՝ մատաղի, որի ժամանակ կողմերից ոչ մեկը չէր կարող կանխատեսել դեպքերի այսպիսի զարգացումը:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ http://www.aravot.am/2013/05/18/244603/