Հայաստանը չի՛ փրկվի՝ Արցախն Ադրբեջանի տարածք ճանաչելով․ Բաքուն ուզում է մեծ տարածք գրավել․ Դավիթ Բաբայանի հարցազրույցը Factor.am-ին․ տեսանյութ

Factor TV–ի հարցազրույցն Արցախի Հանրապետության ԱԳ նախարար Դավիթ Բաբայանի հետ

-Պարո՛ն Բաբայան, Ադրբեջանը ո՛չ միայն առևանգում է Մաճկալաշենի բնակչին, ո՛չ միայն Շուշիից են կրակոցներ արձակվում, այլև օրերս թեժ է Երասխի, Գեղարքունիքի ուղղությամբ։ Հայաստանը կկարողանա՞ դիմադրել այս ճնշումներին, և Բաքվին չտալ միջանցք կամ չգնալ սահմանազատում նրա քարտեզներով։ Ո՞ւր է գնում պրոցեսը, արդյո՞ք դա լայնածավալ պատերազմն է։

-Գիտեք, իհարկե՝ պետք է տեղիք չտալ, բայց սա շատ երկար պրոցես է լինելու, որովհետև ակնհայտ է, որ Ադրբեջանը նոր ճակատներ է բացել Հայաստանի Հանրապետության հետ՝ աշխարհաքաղաքական, ռազմաքաղաքական պայքարների, ինչը բնական է և սա է Արցախի թուլացման հետևանքը։ Մտածել, որ այդ հարցն այսօր փակվել է․․․ միգուցե կարճաժամկետ՝ ստացվի, բայց երկարաժամկետ հեռանկարում այս ճակատները միշտ թեժ են լինելու։ Դրանք են «զանգեզուրյան» ճակատը, ինչը բացեիբաց հայտարարում է Ալիևը, նրանք արդեն պայքարի այդ ճակատը պաշտոնապես բացել են՝ հայտարարելով, որ արևմտյան Զանգեզուրը «գրավված» է, «օկուպացված» է Հայաստանի կողմից՝ ստեղծելով «արևելյան զանգեզուրյան շրջան»։ Վաղը կստեղծեն «արևելյան զանգեզուրյան» վարչատարածքային միավորում, նույն ձևով կվարվեն նաև մի շարք այլ ուղղություններով, այսինքն՝ մի շարք ուղղություններով այդ ճակատները նշմարվում են։ Պետությունը պետք է դուրս գա այս ծանր բարոյահոգեբանական վիճակից, և միայն ճիշտ դիվանագիտությամբ, հզոր բանակով և ամուր հասարակությամբ մենք կարող ենք զսպել այդ ոտնձգությունները։ Եվ սա մեկ-երկու տարվա խնդիր չէ։

-Ալիևն ի տես աշխարհի Հայաստանին խաղաղության համաձայնագիր է առաջարկում՝ Արցախից հրաժարվելու պայմանով։ «Պատերազմն ավարտվել է, ուզո՞ւմ եք խաղաղություն, կարծես թե՝ այո, ուրեմն՝ ճանաչեք Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, թող ստորագրվի խաղաղության պայմանագիր և լուծվի սահմանների դելիմիտացիայի հարցը»,- հայտարարում է նա։ Գաղտնիք չէ՝ նրա նպատակն Արցախը Հայաստանի կողմից Ադրբեջանի մաս ճանաչելն է։ Հայաստանն ունի՞ դաշնակից Արցախի հարցում, և ի՞նչ ռեսուրսով կարող է դիմադրել այս օրակարգին և առաջ բերել հայկական օրակարգը։

-Իհարկե՝ ունենք դաշնակիցներ, բավականին ուժեղ դաշնակիցներ, և կան բազմաթիվ երկրներ, որոնք չեն ուզում, որ Ադրբեջանի ծավալապաշտական ծրագրերն իրականանան, և այդ պետությւոնների հետ պետք է մենք աշխատանք տանենք։ Հետևաբար՝ կա հնարավորություն, և ամեն ինչ կախված է ճիշտ աշխատանքից։

-Այո՛, խաղաղություն հաստատվի, բայց ի՞նչ գնով, ո՞րն է Ձեր բանաձևը, պարո՛ն Բաբայան։

-Խաղաղությունը շատ կարևոր բան է, լավ բան է, ո՞վ է ասում, որ խաղաղությունը վատ բան է, և մենք չենք ուզում խաղաղություն։ Բայց Դուք իրավացի եք՝ ի՞նչ գնով։ Եթե Ադրբեջանը շարունակում է վերջնագրերով խոսել․․․ կրկնում եմ՝ նա ասում է, որ Զանգեզուրն իրենցն է, Երևանը, այսպես կոչված, «արևմտյան Ադրբեջանի» մայրաքաղաքն է, ո՞րն է այդ գինը։ Մտածել, որ Արցախից հրաժարվելը վերջնականապես և ամրագրել, որ դա Ադրբեջանինն է պայմանագրերով, սահմաններով, Հայաստանը կփրկվի, այդպես չէ՛։ Եվ ընդհանրապես՝ սա սխալ քաղաքականություն է։ Նա, ով մտածում է, որ Արցախը բեռ է, Արցախից հրաժարվելով՝ կարելի է ապահովել Հայաստանի բարեկեցիկ ապագան, չարաչար սխալվում է։ Ընդհակառակը՝ Արցախով է Հայաստանի անվտանգությունն ապահովվում։ Արցախը դարեր շարունակ հայոց վահանի դերակատարությունն է կատարել, և հիմա վիրավոր է, ոչնչացված չէ, բայց ջարդված է։ Պետք է դուրս գալ այս ծանր իրավիճակից։ Բայց Ադրբեջանը չի կանգնելու այդ ճանապարհին, իրենց նպատակները հեռահար են․ ինչքան հնարավոր է՝ մեծ տարածք գրավել, ունենալ մեծ սահման Թուրքիայի հետ։ Ո՞ր ուղղությունով է ավելի հեշտ այդ սահմանը գծել, Իրանի՞․․․ շատ ավելի դժվար է դա, 85 միլիոնանոց երկիր է։ Իարկե՝ Հայաստանի, մանավանդ, որ հարաբերությունները վատ են։ Մտածել, որ չի լինելու այդպիսի բան, միամտություն է։