Ներքաղաքական վերջին «զարգացումները» ակնհայտ ցույց են տալիս, որ ընդդիմադիր կուսակցությունները, մասնավորապես, խորհրդարանական ընդդիմությունը, գտնվում են անհուսալի եւ անհեռանկար դրության մեջ
Թեեւ թվում էր` քաղաքական զարգացման համար բարենպաստ բոլոր պայմանները կային. քննադատիր, ի ցույց դիր, բացահայտիր, եւ բոլորը քեզ կսատարեն: Ընդդիմությունը քննադատության առումով ժլատություն չի անում` աջուձախ եւ վերեւից ներքեւ: Բայց նրանց կողմնակիցների թիվը կարծես չի ավելանում, եթե չասենք` պակասում է:
Իսկ ինչո՞ւ մարդիկ չեն հավատում իրենց ընդդիմադիր հռչակած գործիչներին, որոնք անխնա քննադատում են իշխանություններին` հանուն «տառապյալների» ազատության եւ ապագա բարեկեցության:
Խնդիրն այն է, որ իշխանությունները նման ընդդիմությանը չեն լսում ու չեն էլ լսելու, քանի որ փրկիչները որեւէ կառուցողական օրակարգ, այս կամ այն բնագավառի զարգացմանը, ընդհանուր առաջընթացին վերաբերող որեւէ այլընտրանքային ծրագիր չեն ներկայացրել:
Ի՞նչ է նշանակում նախագահի ընտրություններից հարյուր օր առաջ կազմակերպվող այս ուրախ միջոցառումների շարքը` նախագահակա՞ն, թե՞ խորհրդարանական կառավարում, հարյուր տոկոսանոց համամասնական ընտրակա՞րգ, թե՞ ոչ եւ այլն: Քննարկումներ, քննարկումներ: Սա չի՞ խոսում առանձին վերցրած կառույցի անելիքի բացակայության մասին: Երեւույթ, որ կարելի է անվանել ընդդիմության ճգնաժամ:
