Երեւանի ավագանու ընտրությանը Հայ ազգային կոնգրեսը չհաղթահարեց անցողիկ շեմը, ինչպես ավագանու եւ խորհրդարանի նախորդ ընտրություններին: Քանի որ Հայաստանում ընտրություններ որպես այդպիսին չեն լինում, ապա մնում է «անցկացնելը»: Այս անգամ Կոնգրեսին «չանցկացրին», եւ դրանում զարմանալի բան չկա:
Երբ «խորամանկ պապիկը» հռչակեց քաղաքագիտական նոր կուրսը, որը ենթադրում էր ԲՀԿ-ի հետ համագործակցություն, պարզ դարձավ, որ Տեր-Պետրոսյանն այլեւս կորցրել է ադեկվատությունն իրավիճակին: «Նոր կուրսը» ԲՀԿ եւ Կոնգրեսի տեսաբանները հռչակեցին հանճարեղ քաղաքականություն, որի իմաստն այն էր, որ իբր ԲՀԿ-ին «պոկելով« իշխանությունից, հնարավորություն է ստեղծվում տապալել իշխանական մոնոլիտը:
Այս կուրսի հռչակումից պարզ դարձավ նաեւ, որ Կոնգրեսը հրաժարվում է պայքարից եւ ներգրավվում է ներիշխանական գործընթացների մեջ, որտեղ անխուսափելի էր դառնում ԲՀԿ-ի «դռնապանի» ու փաստաբանի դերը: Կոնգրեսի խնդիրը ԲՀԿ-ին մաքրելն էր ամեն ինչից՝ մարտի 1-ից մինչեւ «սովորական» օրինախախտումները: Պետք է ասել, որ Կոնգրեսը ազնվորեն կատարեց այդ դերը, սեփական արժանապատվության ու հեռանկարի հաշվին, խտրություն չդնելով միջոցների մեջ:
Քանի որ դա ձեռնտու էր նաեւ Սերժ Սարգսյանին, ապա որոշում կայացվեց Կոնգրեսին անցկացնել խորհրդարան, 2012-ի մայիսի ընտրությանը: Կոնգրեսի գործունեությունը գնահատվեց ըստ արժանվույն՝ համակարգը նրա շնորհիվ ազատվեց հեղափոխության սպառնալիքից, միաժամանակ «մաքրվեց» ԲՀԿ-ն, Սերժ Սարգսյանի համար ապահովելով մանեւրի լայն դաշտ, որի արդյունքը 2012-ի եւ 2013-ի ընտրությունների «լեգիտիմացումն» էր: