Ավարտվեց ապրիլի 9-ը: Իմ հաշվարկներով, այն շարքային օր էր, բայց պարզվեց որ ոչ՝ փոխադարձ հաշիվ մաքրոցիի, իրար սխալ հանելու, մաղձ թափելու սկիզբ էր:
Հայաստանյան քաղաքական փոքր կաթսան բլթբլթաց, եռաց ու հիմա դանդաղ սառչում է: Րաֆֆիի արածն ու չարածն ամեն մեկը յուրովի մեկնաբանեց, չափեց, ձևեց ու թացն ու չորն իրար խառնած շպրտեց հանրության դատին:
Րաֆֆին էլ «պակաս չմնաց»՝ սկզբում ենթարկվեց Բաղրամյան 26 գնալու սադրանքին, հետո էլ, դեմ առնելով ոստիկանական պատնեշի, գնաց ոստիկանապետի հետ աղոթելու:
Իհարկե նորմալ օր չէր ապրիլի 9-ը՝ մի բաժակ ջրի մեջի մեծ փոթորիկ էր, որը խառնեց, տակն ու վրա արեց կուտակված քիչ թե շատ դրական սպասելիքը:
Րաֆֆիի արած-չարածի ու վարքի մասով
1. Րաֆֆին իրավունք չուներ տեղի տալ Բաղրամյան 26 գնալու կոչերին: Ինքը պարտավոր էր շատ վաղուց պարզեցնել իր խոսքն ու բացեիբաց հայտնել իր անելիքը, մեթոդաբանությունն ու քայլերը բոլորին:
Հայկական քաղաքականում ոչ մի թաքուն քայլ հնարավոր չէ անել: Եւ միակ ու լավանգույն ելքը Րաֆֆիի համար նախօրոք ամեն ինչ հրապարակավ ասելն էր:
Իշխանական համակարգն ակընհայտ ճգնաժամի մեջ է: Եթե հայտնի էին նրան հաղթելու, կազմալուծելու ձևերն ու քայլերը, ապա այդ մասին պետք է նախօրոք հայտնվեր և բաց քայլերով առաջ գնալ, որը և կավելացներ մարդկանց մասնակցությունը, և առավել կուժեղացներ ցուգցվանգը համակարգի ներսում:
Իսկ եթե քայլերը դեռ գտնված չէին և հույսը պատահականություններն էին, ապա դա ծայրահեղ անլուրջ է:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
