Րաֆֆի Հովհաննիսյանի մասին շատերն են ծաղրանքով ու արհամարհանքով խոսում: Մանավանդ պաշտոնյաներն ու նամանավանդ կուսակցականները:
Մանավանդ իշխանամետներն ու նամանավանդ ընդդիմադիրները: Իսկ ժողովուրդը շարունակում է համակրել Րաֆֆի Հովհաննիսյանին: Ավելի ճիշտ` ժողովրդի մի մասը շարունակում է հավատալ Րաֆֆիին: Համակրելով ու հավատալով` ցավում ու ափսոսում է Րաֆֆիի համար: Վատագույն դեպքում` խղճում է Րաֆֆիին: Մանավանդ այն օրվանից հետո սկսեցին խղճալ, երբ Րաֆֆին հայտարարեց, որ Սերժ Սարգսյանը միայն իր դիակի վրայով իշխանության կգա: Այդ օրերին հացադուլավոր Րաֆֆիից չհեռացող չափազանց տարեց և չափազանց հեղափոխական մի կին հուզված ասաց. «Թող իշխանությունն ու ամեն ինչ մնա Սերժին, մենակ թե` Րաֆֆիիս գլխից մազ չպակասի»: Ասացի, որ շատերը ցավում ու ափսոսում են Րաֆֆիի համար, ոմանք էլ խղճում են նրան: Այսուհանդերձ, ինչու են ցավում, ափսոսում ու խղճում. չէ որ Րաֆֆին սոցիալական ու ամեն տեսակետից անհամեմատ լավ վիճակում է, քան իրենք` նրան խղճացողներն ու նրա ցավը տանողները:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ http://www.aravot.am/2013/05/24/247040/
