Ինչ է լինելու կամ չլինելու՝ կախված մեզանից, Րաֆֆուց ու հարևանից

Ինչ է լինելու կամ չլինելու՝ կախված մեզանից, Րաֆֆուց ու հարևանից
Ինչ է լինելու կամ չլինելու՝ կախված մեզանից, Րաֆֆուց ու հարևանից

Պահն է, որ ամեն քաղաքացի հասկանա, թե քաղաքական սուբյեկտներից որն ինչ ռեսուրսի տեր է, և դրանով իսկ հաշվարկի, թե ինչը սպասի Րաֆֆուց, ինչը օլիգարխիայից, իշխանություններից ու ինչը՝ կոնկրետ իրենից:

Ինչի՞ տեր է Րաֆֆին

Ինքն ունի նվիրյալների ու միացած քաղաքացիների փոքր խումբ, բայց ի տարբերություն իշխանականի կողմնակիցների, այդ խումբը շահային չէ՝ քաղաքացիական է: Այսինքն, այդ խմբի համար անձնականն առաջնայինը չէ, այլ փորձում է Րաֆֆու հետ, Րաֆֆու միջոցով ու օգնությամբ քաղաքական նոր արդյունքի հասնել՝ շեղելով իշխանական ռեսուրսայինը իրենց գրաված դիրքերից:

Հնարավո՞ր է դա, թե ոչ, և ի՞նչ դեպքերում է հնարավոր

Անորոշ պայմաններում իշխանության գումարային ռեսուրսը երևի մոտ 20 տոկոս է: Այն կարող է մեծանալ, կամ փոքրանալ միայն ու միայն որոշակիություն մտցվելու դեպքում:

Եթե Րաֆֆին թուլանում է, այդ հատվածը կողքի տատանվողների հետ միասին ամբողջովին շեղվում է դեպի իշխանական՝ ըստ որում, թվի ավելացմամբ:

Եթե Րաֆֆին ուժեղանում է, ապա այդ հատվածը սկսում է պոկվել իշխանականից, բայց և Րաֆֆին քանակապես դրա հաշվին չի ուժեղանում, որովհետև այդ դիստանցված հատվածը չի մտնում Րաֆֆու թիմ, այլ սպասում է կողմնորոշման՝ վերջանական ճշգրիտ արդյունքների հաշվառմամբ /առնետային սինդրոմը/:

Ստացվում է, որ ներկա պահին Րաֆֆու միակ լրացուցիչ ռեսուրսը ոչ իշխանական, բայց դեռ որ չեզոք ռեսուրսն է:

Իսկ կա՞ այն իրականության մեջ

Իմ կարծիքով կա, խնդիրն այն ակտիվացնելն է: Եւ այդ առումով էլ առաջին գործը «ինչպես անելն է»:

Իրոք, ինչպես անել, երբ մեր քաղաքական մշակույթում ձևավորված միակ չափը միտինգն է ու միտինգի լեցունությունը, և որպես արդյունք էլ՝ այդ հատվածի՝ ոչ թե միտինգի մասնակից լինելը, այլ միտինգի չափին հետևելը:

Սա ծանր, կործանարար տաբու է, որը կամ կհաջողվի կոտրել քաղաքական մեթոդաբանական նոր գործիքներով, կամ էլ այն վերջնականապես մեզ կկործանի:

Առողջ տրամաբանությունը հուշում է, որ քաղաքացին, առավել ևս ընդդիմադիրը հանդիսատես չի, և իրավունք էլ չունի այդպիսին լինելու: Շարքային մարդիկ վերցրել են կաշառքը ու «հանդգնել են» Րաֆֆի ընտրել, իսկ իրեն ընդիմություն համարողը իր հաշվին միտինգի չի ուզում գնալ, մասնակցել ընդիմության ճակատին ու իր լուման ներդնել իր իսկ շահի համար:

Րաֆֆին կինո չի, որ գնաս, կամ չգնաս, նայես կամ չնայես, հավանես, կամ չէ: Ինքը քաղաքական դաշտում հայտնված նորություն է, ով ասում է՝ եկեք ինձ հետ միասին տեր կագնենք երկրին ու միասին պայքարենք, որ բոլորովս շնչելու օդ ունենանք, ուտելու հաց ու ապրելու իրավունք:

Այս պահին Րաֆֆին ավելին անել չի կարող: Ինքն իրոք մարմնեղ է, բայց ընդամենը մարդ է՝ ոչ կուռք ու փրկիչ:

Րաֆֆու կողմնակիցներից մեկը գրել էր, որ Րաֆֆին մտելով մի կեղտոտ շքամուտք, սկսել էր մաքրել այն, իսկ մյուսները մնացել են նայելով-քննարկելով:

Թե ինչքանով է այս միջադեպը ճշմարտացի կամ ոչ, երկրորդական է: Խնդիրն այն է, որ բոլորս էլ գիտենք, որ իրոք դա այդպես է, և որ հենց դա է մեր դժգույն հանրայինի արմատներից մեկը: Կեղտոտ շքամուտքը և դրա հանդեպ մարդկանց կեցվածքը հենց իրական Հայաստանն է:

Հանրային կարիքները հոգալը, հանրայինի միջոցով ընդհանուր բարօրություն կերտելը մեզանում մերժված դրվածք է, որը փոխելը ժողովրդավարություն հաստատելուց էլ առաջնային խնդիր է:

Եթե համակարգային, հանրային, պետական ու իշխանության հարց ենք ուզում լուծել՝ առաջինը մեր ընդհանուր տարածքը, շքամուտքը, այսինքն հանրայինը պետք է մաքրել, և լայն իմաստով՝ «մաքրություն» հարգող մարդն է պետք կերտել: Հավատացած եմ, որ Րաֆֆու քաղաքացիական շրջապատը հենց դրան է ձգտում: Բայց այդ խնդիրը միտինգային չէ, ամենօրյա է, ամեն քայլի ու պահի:

Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով