Հայաստանում ոչ մի աղանդավոր չի ընդունում, որ ինքը աղանդավոր է՝ պնդում է, որ միայն ինքն ու իր խումբն են գտել դեպի Աստված միակ ճիշտ ճանապարհը: Ոչ մի կոռումպացված պաշտոնյա կամ պատգամավոր չի ասում, որ ինքը գողանում է՝ լավագույն դեպքում կընդունի, որ իր զոքանչի հորեղբոր որդին «բիզնեսներ ունի»: Մեկն էլ առավել օրիգինալ է գտնվել՝ ասելով, որ իր հարստությունը կուտակել է այն ժամանակ, երբ պրոֆեսիոնալ մարզիկ էր. երեւի Մայք Թայսոնն է եղել կամ Մարիա Շարապովան՝ մենք էլ չենք նկատել: Ոչ մի կուսակցական քարոզիչ չի խոստովանի, որ զբաղված է քարոզչությամբ՝ նա իրեն, բնականաբար, արդարության մարտիկ է համարում:
Ճիշտ նույն ձեւով ոչ միայն Հայաստանում, այլեւ որեւէ այլ երկրում ոչ մի իշխանություն չի ընդունում, որ իր երկրում քաղբանտարկյալ կա: Ավելին ասեմ՝ այսօր կոմունիստ վետերաններ կան, որանք վստահ են, որ Ստալինի ժամանակ միլիոնավոր մարդիկ գնդակահարվել եւ քշվել են «Գուլագ» այն պատճառով, որ զբաղված էին հակապետական գործունեությամբ եւ լրտեսությամբ: Բոլոր երկրների իշխանություններն այս պարագայում ստանդարտ ձեւակերպում ունեն՝ սա զուտ իրավական խնդիր է, քրեական գործ է հարուցված, դատարանը մեզ մոտ անկախ է (այդպես են սովորաբար կատակում իշխանությունները), պետք է հարգել դրա որոշումը: Դե, այդ դեպքում նույն ստալինյան «տրոյկաների» որոշումները նույնպես պետք է հարգել: Իսկ դրանից հետո՝ խորհրդային դատարանների որոշումները, որոնք ազատազրկման էին դատապարտում, օրինակ, Հայաստանի անկախության համար պայքարողներին (ինչն, ի դեպ, չէր հակասում խորհրդային Սահմանադրությանը)՝ այդ որոշումներն էլ պետք է սրբությամբ ընդունենք: Այդ ժամանակները, բարեբախտաբար, անցել են: Հուսով եմ՝ այն, ինչ տեղի ունեցավ 2008-ին եւ դրանից հետո, նույնպես այլեւս չի կրկնվի: Բայց «ռեցիդիվները» շարունակվում են, եւ Տիգրան Առաքելյանի ու նրա ընկերների գործը հենց այդպիսի «ռեցիդիվ» է: Տղաները «աքլորացել» էին ոստիկանների հետ շփումներում: Այլ պարագայում նրանց կտանեին քաղմաս, արձանագրություն կկազմեին եւ ազատ կարձակեին՝ 50.000 դրամով տուգանելով: Բայց հարուցվեց քրեական գործ, իսկ «անկախ» դատարանը սարսափելի պատիժներ է նշանակել: Պատճառն այն է, որ այդ տղաներն ընդդիմադիր կուսակցության ակտիվիստներ են: Խոսքը, հետեւաբար, քաղաքական գործի մասին է, այսինքն՝ իշխանությունները, այդ երեխաներին ոչ համաչափ ձեւով հետապնդելով, ցանկանում են ինչ-որ բան հասկացնել տվյալ կուսակցությանը, ընդդիմությանը՝ ընդհանրապես, եւ ինչու չէ՝ նաեւ բոլոր քաղաքացիներին:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ http://www.aravot.am/2013/08/06/273813/
