Վերջին ժամանակների հայտնի գործողությունների պատճառով մենք՝ Արցախի Հանրապետության Հադրութի շրջանի բնակիչներս, հայտնվել ենք մի իրավիճակում, որը խիստ անհամատեղելի է 21-րդ դարի մարդու իրավունքների չափորոշիչներին։ Ուսումնասիրելով մեր հարյուրամյա պատմությունը՝ նկատում ենք, որ ինչպես ամբողջ հայ ժողովրդի, այնպես էլ նրա՝ Լեռնային Ղարաբաղի հատվածի ճակատագիրը պարբերաբար հայտնվում է ռուս-թուրքական հանցավոր անմարդկային հակադեմոկրատական քաղաքականության ճիրաններում։ Պարբերաբար ճնշվում է հայ ժողովրդի քաղաքակրթական զարգացման ցանկությունը, մորթվում է նրա մտավորական սերուցքը։ Օրինակներ շատ են, բայց ստորև մենք կներկայացնենք մի քանիսը՝
- 1920թ․ Բաքվի ջարդերը
- 1920թ․ Շուշիի ջարդերը
- 1920թ․ Հայաստանին պարտադրված խորհրդայնացումից հետո սկսված զանգվածային աքսորն ու սպանությունները, որի հիմնական պատճառը թուրք-թաթարական ելուզակների ցեղասպան գործողություններից սեփական ընտանիքները պաշտպանելն էր։
- 1930-1950թթ․ ստալինյան ջարդերը և զանգվածային աքսորը Ալթայի երկրամաս, որը նույնպես հայրենազրկում և ցեղասպանություն էր։
1988թ․ ԼՂԻՄ-ում Ադրբեջանի հայաջինջ քաղաքականության դեմ սկսվեց ազգային-ազատագրական պայքար, որին նախորդել էին ջարդեր և էթնիկ զտումներ հայաբնակ Չարդախլուում։ 1988թ․ սկսված, իր էությամբ խիստ դեմոկրատական ազգային-ազատագրական պայքարին խորհրդային Ադրբեջանի կողմից դարձյալ հակադրվեցին կոշտ ցեղասպան գործողություններ հայերի դեմ Սումգայիթում, Բաքվում, Մարաղայում, Գանձակում, և այս ամենը՝ խորհրդային Ռուսաստանի հովանավորությամբ և գործուն մասնակցությամբ, ինչի ապացույցն էր «Կոլցո» օպերացիան։ Սա էլ դրդեց հայ ժողովրդին զենք վերցնել իր ազգային արժանապատվությունը և իր անվտանգությունը ապահովելու համար։ Ազգային ազատագրական շարժման արդյունքում հաջողվեց ստեղծել Արցախի ազատ անկախ Հանրապետությունը, որտեղ ժողովուրդը լծվեց խաղաղ ստեղծարար աշխատանքի՝ քայլ առ քայլ կառուցելով դեմոկրատական քաղաքացիական հասարակություն և դեմոկրատական պետական ինստիտուտներ։
Արցախի ժողովրդի ազատագրական պայքարը և ինքնորոշման իրավունքի հիման վրա սեփական պետությունը կերտելու ձգտումը սվիններով ընդունեցին թե՛ թուրք, թե՛ ռուս բռնապետական ռեժիմների գաղափարախոսները և նրանք չներեցին ազատասեր ժողովրդին։
2020թ. սեպտեմբերի 27-ին սկսված պատերազմը սանձազերծվեց ռուս-թուրքական ռեժիմների համագործակցության արդյուքնում՝ ընդգրկելով հետադեմ ուժերին՝ Արդբեջան, Պակիստան, Սիրիայի ահաբեկիչներ, ջիհադիստ-վարձկաններ։ Համագործակցելով Հայաստանում ռուսական հինգերորդ շարասյան հետ, հանկարծակիի բերելով Արցախի պաշտպանության բանակին՝ քաղաքական կեղտոտ առևտրի արդյունքում ստորագրվեց Նոյեմբերի 9-ի կապիտուլյատիվ հայտարարությունը, ինչի արդյուքում մենք՝ Հադրութի շրջանի բնակիչներս, զրկվեցինք մեր հայրենիքից և մեր հայրենիքում ապրելու և արարելու մարդկային պարզ իրավուքներից։ Ստեղծված իրավիճակում մի տարածաշրջանում, որտեղ հարյուր տարուց ավելի մոլեգնում է ռուս-թուրքական բռնատիրական քաղաքականությունը, մեզ համար անհնարին է ապրել և ունենալ թեկուզև չնչին մարդկային իրավունքներ, որոնք պետք են մեր սերունդների ապագայի համար։
Վերջին 30 տարում մեր ազատասիրության և մարդկային հասարակ իրավունքներ ունենալու ցանկության համար ռուս-թուրքական ալյանսի կողմից մեզ պարտադրվել է երեք դաժան պատերազմ իր բոլոր ետպատերազմյան հետևանքներով։
Այս ամենը մեզ հիմք է տալիս համոզված լինելու, որ մենք և մեր զավակները ռուս-թուրքական բռնակալության ազդեցության ոլորտում չենք կարող կառուցել ապագա և հույս չունենալով, որը Արցախի Հանրապետությունը կարող է ապահովել մեր քաղաքակիրթ զարգացումը մեր իսկ հայրենիքում, ստիպված ենք դիմել աշխարհի և Եվրոպայի պետություններին մեզ քաղաքական ապաստան տրամադրելու խնդրանով։
Հուսով ենք, որ մեր այս ծայրահեղ ճիչ-խնդրանքը չի մերժվի և մեզ հնարավորություն կտրվի նաև պահպանել մեր ազգային ինքնությունը, ինչն անհնար է տարածաշրջանի գերտերությունների՝ առնվազն 200 տարի տևող արտագաղթի նպաստման ագրեսիվ ասիմիլացիոն քաղաքականության պատճառով։
Հադրութի շրջանի բնակիչներ
