Քաղաքագետ Հայկ Մարտիրոսյանի գրառումը ներկայացնում ենք ստորեւ։
«Երբ մեկ տարի առաջ ձերբակալության կամ առավել վատ սցենարի էի սպասում` հավատ ունեի, որ ամեն բան լավ է լինելու: Ետդարձի ճանապարհ չկար, դրա կամուրջները վաղուց էի այրել: Եվ այրել էի գիտակցաբար ու հիմնահատակ:
Մնում էր մամուլում, սուցցանցերում և իհարկե փողոցում շարունակել պայքարը` մինչև վերջ:
Միակ բանը որ այդ օրերին դժվար էր պատկերացնել` այն էր, որ հաղթանակից հետո ժողովրդական հզոր և աննախադեպ ալիքի տված լիազորությունները մսխվելու էին, իսկական հեղափոխության հնարավորությունը վերածվելու էր ընդամենը մասնակի իշխանափոխության, իսկ գործադիր և օրենսդիր էին գալու հավակնոտ, հաճախ գեղեցկահունչ դիպլոմներով, բայց հիմնականում կիսագրագետ երիտասարդներ:
Որ մեկ տարի անց հետ նայելով` ոչ թե զղջալու, այլ` ափսոսելու էի ստացված արդյունքների համար` անհնար էր պատկերացնելը:
Հիմա նշում են քաղաքացու օր, երբ քաղաքացին հիմնականում հիասթափված է, իսկ նրա արած գործը` հիմնականում ապականված:
Հեղափոխությունը, որ հսկա փոթորիկ էր և բացառիկ հնարավորություն` կտրուկ և վճռական հարվածներով երկիրը խելքի բերելու` ամլություն և անփոփոխություն ծնեց:
Լեռը մուկ ծնեց և այս մեկ տարվա ամենաողբերգական բնորոշումը դա է»։
