Աբովյանում Սուրբ Հովհաննես Մկրտիչ եկեղեցու բացման արարողության ժամանակ, բակում բացված սեղանների մոտ տեղի ունեցածը առաջացրել է բուռն քննարկումներ եւ արձագանքներ: Բացօթյա հյուրասիրությունը, սեղանից Գագիկ Ծառուկյանի ու հոգեւոր հայրերի հեռանալուց հետո, վերածվեց խոշոր հրմշտոցի, երբ եկեղեցու բացմանը եկած շարքային քաղաքացիներն իրար հետ կռիվ էին տալիս սեղանից օգտվելու համար:
Տեսարանն իսկապես տգեղ էր: Երեւույթն առիթ տվեց խոսել Հայաստանի քաղաքացիների արժանապատվության, նաեւ այն ծանր սոցիալական վիճակի, սովի մասին, որը ժողովրդին ստիպում է տրվել բնազդներին:
Պատկերն իրականում արտացոլում է մի երեւույթ, որն ունի մի քանի շերտեր՝ կենցաղայինից մինչեւ արժեքային, մշակութային, պատմական:
Բայց այստեղ կա մի հարց, որը կարծես թե այդպես էլ չքննարկվեց:
Իսկ չգիտեի՞ն, չէի՞ն սպասում արդյոք սեղան բացողները, թե ինչ է տեղի ունենալու, թե ինչ կարող է տեղի ունենալ: Ժողովրդի մի մասին ավտոբուսներով տեղափոխել են Երեւանից: Միգուցե հնարավոր էր կանխատեսել ժողովրդի գոնե մոտավոր մի թիվ, այն համադրել եկեղեցու տարածքի հետ, ու ամեն ինչ կազմակերպել այնպես, որ չլինի հրմշտոց, որ մարդիկ իրար ոտնատակ չտան: Չէ որ սեղան գցողների համար պետք է որ գաղտնիք չլիներ թե ժողովրդի սոցիալական վիճակը, թե նաեւ բնույթը: Չէ որ բնույթը նույնն է, սոցիալական կարգավիճակներն ու ռեսուրսներն են տարբեր, եւ բոլոր մակարդակներում էլ ուզում են հնարավորինս շատ եւ հնարավորինս էժան, եթե հնարավոր է՝ ձրի:
Ի վերջո, միթե նույն այդ բնազդով չի առաջնորդվում Հայաստանի օլիգարխը՝ լինի նա պաշտոնյա, պատգամավոր, թե բարձրաստիճան հոգեւորական: Միթե այդ բնազդով առաջնորդվելու հետեւանքը չէ Հայաստանի ներկայիս վիճակը, որ պարզապես թալանված սեղան է հիշեցնում: Այդ սեղանի վրա էլ հարձակվել են, պարզապես ոչ շարքային ժողովուրդը՝ նրան այդ սեղանին մոտ չեն թողնի, կքշեն մահակով, ջրցան մեքենաներով, պետք լինի՝ կրակելով:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այստեղ
