Կանգառում սպասում եմ, ես եմ ու երկու ֆրանսիացի տատիկներ: Մոտեցավ երրորդ տատիկը ու սկսեց ֆրանսերեն բառեր կմկմալ:
Նայեցի աչքերին. տենց հայացք մենակ հայերն ունեն… Ասում եմ.
– Տա´տ ջան, ես հայ եմ:
Տատն սկսեց լացել ու մի շարան սկսեց.
– Վա՜յ, բալա´ ջան, վա՜յ, արևիդ մեռնեմ, վա՜յ, քեզ Աստված ա ինձ ուղարկել, էս ի՜նչ լավ եղավ, առավոտից տանջվում ու տանջվում եմ, է՜,- մի քիչ շունչ քաշեց ու.-
– վա՜յ, թաղեմ դրանց, վա՜յ, էս ի՜նչ շան լեզու ունեն, մարդ լա´լ ա, է՜, լա´լ: Հյուրանոց են ինձ ուղարկել, որ գիշերը դուրսը չմնամ, թաղեմ դրանց, հոթել ա անունը, ինչ գրող ու ցավ ա, չեմ գտնում, ա´յ բալա:
– Տա´տ, ո՞ր փողոցում ա:
– Տո շատ գիտեմ, է՜:
– Բա ո՞նց օգնեմ քեզ, ախր:
– Անունը Հոթել ա:
– Թուղթ չե՞ն տվել:
– Տվել են, հլը նայի:
Նայում եմ, հեռախոսով փնտրում եմ:
Կողքից` ֆրանսիացի տատը.
-Ներեցե´ք, ի՞նչ լեզվով եք խոսում:
Հայ տատը.
-Ա´յ կնիկ, հլը սպասի´, դրա ժամանակը չի, բալե´ս, էդ հոթելը ո՞ւր ա:
– Ա´յ տատ, մի կանգառ ներքև ա:
– Իմ համար իմ երկրում ապրում էի, էս ինչ գրողը բերեցին ինձ էդ ջահելները, ես չեմ կարա գտնեմ էդ տեղը:
– Մի´ նեղվի, կգտնենք: Հենա` ավտոբուսը էկավ…
Բարձրացանք, վարորդը ջահել արաբ տղա էր, տատին որ տեսավ, մղկտաց, ինձ ասում ա.
– Ա´յ քուր, ինձ փրկի´: Առավոտ 7-ից էս կնոջը 20 անգամ տարել-բերել եմ: Ո՞ւր ա ուզում գնա:
Տատը` կողքից.
-Էս տնաշենին բացատրում եմ, բացատրում, չի´ հասկանում:
– Ա´յ տատ ջան, ախր, հայերեն ես ասում, ո՞նց հասկանա:
– Ա´յ քուր, էդ ի՞նչ լեզու ա: Ինձ ասումա` Լիդլ խանութ, կանգնում եմ էդ կանգառը, ու չի իջնում ու լացում ա…
Մինչև բոլորին հանգստացրեցի, հասանք կանգառ, հոթելը հենց դիմացը… ցույց տվեցինք, տատն ավտոբուսից դուրս թռավ , հետո հիշեց, թեքվեց, արդեն դրսից բղավեց.
– Ապրի՜ արևդ, բալե՜ ս:
Հետո թեքվեց վարորդին ու լրիվ հայկական ակցենտով.
– Մերսի՜, մերսի՜…
Վարորդը.
– Հազիվ մի ֆրանսերեն բառ ասեց:
Ասում եմ.
-Էդ ֆրանսերեն չէր, հայերեն էր, մենք էլ ենք մերսի ասում…
Լուսանկարը՝ newgeneration.am
Ձեր՝ Ռոզա Սարգսյան Ֆենդեր
MediaLab Blog
