– Առաջինը` դո՛ւ:
– Ինչի՞ որ ես, հենա դո՛ւ փորձի:
– Չգիտեի, որ դու տենց վախկոտ ես, Վիետնամում ամեն ինչ փորձում էիր:
– Պա՛հ, թե չէ դու չէի՞ր փորձում:
– Հա՛, բայց միշտ քեզանից հետո,- իրենը պնդեց սկեսրայրս:
Սկեսուրս հոգոց հանեց ու բանկան քաշեց իր առաջ:
– Ախր, ոնց որ նավթ լինի:
– Նավթ չի, Դոմինի՛կ, ընդամենը սիրոպ է` ընկույզի հատիկներով,- մի կերպ ասեցի ես, որովհետև այնքան էի ծիծաղել, էլ չէի դիմանում:
Դոմինիկն ամբողջ ուժերը հավաքեց, բանկայից հանեց ընկույզը, աչքերը փակեց և սկսեց համտեսել.
– Օհո՜, չէի սպասում, որ այսքան քաղցրահամ է: Տարօրինակ է, բայց անհավանական համ ունի:
Սկեսրայրս հարցրեց.
-Լա՞վ ես, Դոմինի՛կ, ոչ մի տեղդ չի՞ ցավում:
– Անկեղծ` համեղ է, Լուսիե՛ն: Ա՜յ քեզ հետաքրքիր բան:
– Տո՛ւր էստեղ,- զգուշորեն բանկան վերցրեց Լուսիենը:
Այստեղ մի պահ զգաստացա. Լուսիենը շատ էլզասցի է, անգամ ֆրանսիական ուտեստներից շատերը չի սիրում, ո՜ւր մնաց ընկույզի մուրաբան… Փորձեց.
– Անհավանակա՜ն: Չէ՛, բայց անկեղծ` շատ համեղ է:
Այստեղ անգամ ամուսինս` Ջոն, տեղի տվեց, վերցրեց ու փորձեց:
– Ո՞նց եք պատրաստում, ո՞նց է հնարավոր ընկույզի մուրաբա:
– Ա՜խ, Դոմինի՛կ, մենք` հայերս, ինչից ասես մուրաբա չենք պատրաստում,- ոգևորված սկսեցի գլուխ գովել,- էլ ընկույզ, դդում, անգամ` սմբուկ…
Ու սենյակը լցվեց պատմություններով` մեր գյուղի, ընկույզի ծառի, որին պապս չէր թողնում մոտ գնայինք, տատիս ու իմ սևացած մատների մասին, շարվեցին իրար կողքի` ծնողներիս բնակարանում, խառնվեցին թեյի, սուրճի ու ընկույզի մուրաբայի բուրմունքի հետ ու դուրս եկան պատշգամբից զբոսնելու երեկոյան Ստրասբուրգում…
Տունդարձի ճանապարհին մտածում էի` մի բանկա քաղցրահամ օշարակ, մեջը մի քանի հատիկ ընկույզ, որը տակնուվրա արեց ամենահամեղ և հայտնի խոհանոցի ժառանգներին…
Միշտ ընկճվում ենք` մի բուռ երկիր Հայաստան… մի բուռ երկիր, որ ցանկության դեպքում մի մեծ բրենդ կարող է դառնալ իր խոհանոցով…
Ձեր՝ Ռոզա Սարգսյան Ֆենդեր
MediaLab Blog