«Այս պատերի մեջ եմ ծերացել». կյանքը նորածինների ճիչերին նվիրած Էմմա տատիկը

«Այս պատերի մեջ եմ ծերացել». կյանքը նորածինների ճիչերին նվիրած Էմմա տատիկը
«Այս պատերի մեջ եմ ծերացել». կյանքը նորածինների ճիչերին նվիրած Էմմա տատիկը

43 տարի շարունակ հազարավոր փոքրիկ մարդուկների լույս աշխարհ գալուն օգնած 76-ամյա Էմմա Պողոսյանն ամեն անգամ նույն կերպ և միևնույն ժամանակ նորովի է ուրախանում ևս մեկ փոքրիկի ծնունդով: 1977-ին, երբ հինգհազարերորդ ծնունդն ընդունեց, որոշեց բավարարվել միայն օրվա ծնունդները հաշվելով:

«Սա այսօրվա իններորդ ծնունդն է, աղջիկ երեխա ունեցանք, դեռ 3-4 հոգի էլ սպասում են, ուրեմն` օրը կարելի է հաջողված համարել, օրվա առաքելությունն էլ` գրեթե կատարված, վաղը գիշեր հաստատ հանգիստ կքնեմ»,- ասում է Հայաստանի ամենատարեց մանկաբարձուհիներից մեկը:

29 տարեկան էր, երբ կորցրեց ամուսնուն, ու պատրաստ էր երկու երեխաներին պահելու համար ցանկացած գործ անել.

«Եկա ծննդատուն [մոր և մանկան առողջության պահպանման գիտահետազոտական կենտրոն, այն է` Մարգարյան հիվանդանոց] ու խնդրեցի` որևէ աշխատանք տան: Ինձ աջակցեցին, ու քանի որ ծնարանում տեղ չկար, ուրիշ բաժիններում օգնական էի աշխատում, սակայն մեկ տարի անց ինձ իջեցրին ծնարան, և մինչև այսօր այստեղ եմ»:

«Այս պատերի մեջ եմ ծերացել, շատ եմ սիրում իմ աշխատանքը, ծննդատան պատերը կարծես մեր տան պատերը լինեն: Ոչ մի տեղ ինձ այսքան երջանիկ ու լիարժեք չեմ զգում, որքան ծնարանում, որքան այս պահերին»,- հերթական ծնունդն ընդունելիս ասում է Պողոսյանը:

Մոր և մանկան առողջության պահպանման գիտահետազոտական կենտրոնի տնօրեն Գեորգի Օկոևի համար մանկաբարձուհի Էմման հարազատ մարդ է, ասում է` չի պատկերացնում ծնարան մտնի ու Էմմային չտեսնի. «Կարևոր չէ` մարդը քանի տարեկան է, կարևորը, թե նա ինչ սիրով, պրոֆեսիոնալիզմով է կատարում իր գործն ու որքան խնամքով է իր փորձը փոխանակում հաջորդ սերունդներին»:

Մանկաբարձուհին հպարտ է, որ գնահատված է աշխատանքի վայրում, բայց ավելի հպարտ է, որ իրեն չեն մոռանում իր օգնությամբ լույս աշխարհ եկած բալիկներն ու նրանց ծնողները:

«Սիրում եմ ամենքից սովորել, ամենքից մի բան վերցնում եմ, այսքան տարվա մանկաբարձուհի եմ, դեռ սովորում եմ: Ինձ համար շատ հաճելի է երիտասարդներից սովորել, նրանցից իմանալ նոր տեխնոլոգիաների մասին, նրանց փոխանցել իմ իմացած հին, բայց արդյունավետ ու մշտապես նոր մեթոդները»,- ասում է նա:

Պողոսյանի հետ շատ է պատահում, երբ կանայք վախենում են ծննդաբերությունից. «Հղին հենց ծնարանի դռներից ներս է մտնում, տատիկի ժպիտով դիմավորում եմ ու ասում` եթե ես այս տարիքիս այստեղ եմ, ուրեմն ինքը չպետք է վախենա: Շատ կարևոր է վստահություն ձեռք բերելը: Թեև բնավորությամբ թույլ եմ, բայց այս գործում ուժեղ եմ: Այնքան երիտասարդ կանայք են գալիս, բոլորն էլ իմ դուստրերն են, ու բոլորի ձեռքից բռնում, կատակում եմ, որ ցավը մոռանան»:

Նա շտապում է շարունակել իր առաքելությունը` ընդունել օրվա տասներորդ ծնունդը: Ծնարանում, որտեղ կանայք սպասում են երեխա լույս աշխարհ բերելու իրենց հերթին, Պողոսյանը խոսում է բոլորի հետ, շոյում նրանց, ապա ասում.

«Մի քանի ժամից կլինեք աշխարհի ամենաերջանիկ մարդը, իսկ երջանկանալու համար մի քիչ էլ ցավ պիտի քաշեք, բա հո ձրի երջանկություն չի լինում»:

Ամեն նոր ծնունդից հետո երջանկության հետ մեկտեղ թախիծն է պարուրում մանկաբարձուհուն, քանի որ ամեն ծնունդից հետո հիշում է 1990-ականների ծանր օրերը:

Պատերազմի դաշտում զինվորներ էին զոհվում, իսկ ծննդատներում ապագա զինվորներ ու մայրեր էին ծնվում: Առանց լույսի, հացի, երբեմն նաև ջրի` մանկաբարձուհիներն ու բժիշկներն ամեն ինչ անում էին, որ ծննդաբերությունների ժամանակ որևէ արտառոց դեպք տեղի չունենար, և երեխաներն առանց վնասվածքների ծնվեին:

«Մի քանի հերթափոխով էինք աշխատում միանգամից, կիսաքաղց, ոտքով տնից հասնում էինք աշխատավայր, որտեղ մեզ էին սպասում կիսաքաղց և ուժասպառ ծննդկանները: Երկու մայրապետները մոմերը բռնում էին, ես ծնունդ էի ընդունում»,- արցունքն աչքերին հիշում է մանկաբարձուհին:

«Աշխատում էի այնպես անել, որ կինը պատռվածք չունենա, կարեր չունենա, քանի որ մոմի լույսի տակ կարեր դնելը գրեթե անհնար էր, և որքան դժվար, ծանր ու պատասխանատու էր աշխատանքը, նույնքան էլ ռիսկային էր: Բարեբախտաբար, մեր զգուշությունը միշտ հաղթում էր»:

Այսօր մանկաբարձուհուն ամենաշատ այցելողները այդ տարիներին ծնված մարդիկ են, իսկ Պողոսյանն արդեն նրանց զավակներին է օգնում երեխա ունենալ: Ծնարանից դուրս իր կյանքը ոչ մի կերպ չպատկերացնող մանկաբարձուհին նաև իր հինգ թոռների ծնունդն է ընդունել, այժմ էլ սպասում է ծոռներին:

Մանկաբարձուհին նշում է, որ վերջին 43 տարիներին նույն գրաֆիկով է աշխատում, նույն կենսասիրությամբ ու տրամադրությամբ և կես կատակ-կես լուրջ հավելում.

«Սովորել եմ, որ 24 ժամ աշխատելու օրերին մի բաժակ թեյ ու մի կտոր հացս կկարողանամ միայն երեկոյան ուտել: Ու այնքան եմ մերվել այս ամենին, որ նույնիսկ հանգստյան օրերին, տանն էլ նույն ձևով եմ ապրում»,- ժպտում է կյանքը նոր ճիչերին նվիրած Էմմա Պողոսյանը:

Փառանձեմ Հովհաննիսյան

Լուսանկարը` Փիրուզա Խալափյանի

Տես Ֆոտոպատմությունը

Medialab.am