«Մեդիալաբի» հարցերին պատասխանում է իրավապաշտպան Նինա Կարապետյանցը
– Տիկի՛ն Կարապետյանց, ինչպե՞ս եք գնահատում իշխանության կադրային նշանակումները և ի՞նչ ակնկալիքներ ունեք այդ նշանակումներից։
– Մի քանի նախարարների նշանակումներից եմ տեղյակ, հիմնականում մեր ոլորտին առնչվող նախարարությունների, մնացած գերատեսչություններից տեղյակ չեմ և կդժվարանամ գնահատել նրանց նախկին, ներկա կամ ապագա գործունեությունը, քանի որ իմ ոլորտը չէ։
Արդարադատության նորանշանակ նախարարը կարծես թե լավ է տրամադրված, փոփոխությունների ցանկություն է հայտնել, ամբողջ խնդիրը, սակայն քաղաքական կամք ունենալ-չունենալու մեջ է, բայց ոչ թե նախարարի, այլ՝ քաղաքական թիմի, և շատ դժվար է ասել՝ թույլ կտա՞ն աշխատել, թե՞ ոչ։ Նախարարների պրոֆեսիոնալիզմից, իհարկե շատ բան է կախված, բայց շատ մեծ դերակատարում կունենա փոփոխությունների գնալու քաղաքական կամքը, իսկ այս պահին ոչինչ չի հուշում, որ կա նման կամք։
Նույն արդարադատության մասով ասեմ, որ բավական մեծ դժվարություն կա փոփոխությունների գնալու ճանապարհին՝ անգամ մեծ ցանկության դեպքում, որովհետև, այնուամենայնիվ, այս երեք տարվա ընթացքում համարժեք, համապատասխան հիմք չստեղծվեց։
– Արդարադատության նախարար Կարեն Անդրեասյանի հետևյալ մտքին համաձա՞յն եք, որ ասում է, թե նախկին նախարար Ռուստամ Բադասյանի «աշխատանքի շնորհիվ դատական համակարգի զտումը սկսվել է»։
– Համակարծիք չեմ, այն, ինչ կա և մեզ համար տեսանելի է, հնարավորություն չի տալիս վեթինգ իրականացնել, եթե նոր նախարարը հնարավորություն կունենա նոր գաղափարներ բերել, նոր ընթացակարգեր մշակել, գուցե հնարավոր լինի, թեև հեղափոխական գործողություններ անելու ժամանակն արդեն անցել է, հիմա կտրուկ ու խիստ գործողություններ շատ դժվար եմ պատկերացնում, որ իրենք կարող են իրականացնել։ Ամեն դեպքում, հուսամ, որ պարոն Անդրեասյանին կհաջողվի կյանքի կոչել 2013 թվականի իր հայտնի զեկույցը՝ դատարանների հետ կապված։
– Տիկի՛ն Կարապետյանց, իսկ նույն նախարարի մեկնաբանությունը ընդունելի համարո՞ւմ եք, որ լրագրողների գործունեության սահմանափակումը կամ, ինչպես իրենք են ասում՝ կարգավորումը բխում է անվտանգության նկատառումներից և անհրաժեշտ է։
– Այդ տեսակետին համաձայն չեմ, չգիտեմ՝ ինչն են հիմք ընդունում այդպիսի հայտարարություն անելու համար։ Այս կարգի սահմանափակումներն ինձ համար ընդունելի չեն, հուսամ, որ ինչ-որ ժամանակ հետո նախարարն իր մոտեցումը կփոխի խնդրի վերաբերյալ։
– Իսկ ձեր կարծիքով այդ սահմանափակումներն ի՞նչ նպատակով են արվում։
– Մի քանի օրենսդրական փոփոխություններ ու սահմանափակումներ հուշում են, որ մենք կարող ենք սպասել որոշակի գործընթացների, ինչին նախապատրաստվում է իշխանությունը։ Իշխանությունը ինքն իրեն մի տեսակ ապահովագրում է, ինչը շատ անհանգստացնող է, որովհետև, ենթադրում եմ, դա պետք է կապված լինի մեր արտաքին հարաբերությունների, սահմանների, մեր անվտանգության հետ։
Ակնհայտ է, որ որոշակի գործընթացներ են ընթանում, որոնց մասին որևէ մեկը տեղեկություն չունի, դրան զուգահեռ էլ այսպիսի սահմանափակումներ ու անվտանգային միջոցառումներ են ձեռնարկում, ինչը վկայում է, որ իշխանությունը կանխատեսում է, թե ինչեր կարող են լինել, դրա համար էլ նախապատրաստվում է։
– Դատելով այդ սահմանափակումներից ու անվտանգությունն ապահովող միջոցառումներից՝ հանրության համար այդ գործընթացների վերջնարդյունքն այդքա՞ն էլ լավ չի լինելու, տիկի՛ն Կարապետյանց։
– Համենայնդեպս, հասարակության մի մեծ մասի կողմից ընդունելի չի լինելու, որովհետև չկա տրամաբանություն այսքան ապահովություն ստեղծելու, եթե չեն պատրաստվում գնալ ինչ-որ անհասկանալի քայլերի։ Սա ամենայն հավանականությամբ լինելու է, այսպես ասած, մի գիշերվա մեջ ստորագրված թուղթ, որի ավանդույթը դրվեց Սերժ Սարգսյանի օրոք՝ մեկ գիշերում մտանք ԵԱՏՄ կազմի մեջ։
– Ինչո՞վ եք բացատրում, որ մինչև հիմա արտաքին գործերի նախարար չի նշանակվել Նիկոլ Փաշինյանի կողմից։
– Հատկապես պատերազմից հետո մենք սուվերենության մեծ կորուստ ունենք, և, ենթադրում եմ, որ այդ պաշտոնի համար թեկնածությունը համաձայնեցվում է դրսի՝ մասնավորապես, Ռուսաստանի հետ, Ռուսաստանին հաճո կամ իրենց ծրագրերը իրականացնող թեկնածու են փնտրում։
– Եթե իհարկե հետևել եք խորհրդարանի աշխատանքներին, կխնդրեմ, տիկի՛ն Կարապետյանց, գնահատեք դրանք ու նաև մշտական հանձնաժողովների նախագահների վերաբերյալ ձեր կարծիքն ասեք։
– Ազգային ժողովում փաստացի չկա որևէ ուժ, որոնք գործում են հանուն Հայաստանի, իրենք բացառապես գործում են իրենց կլանային շահերից ելնելով։ Ինձ հետաքրքիր էր միայն, թե ով կլինի պետաիրավական հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահը, իսկ ՔՊ-ն վերանշանակեց Վլադիմիր Վարդանյանին, մարդ, որը փաստացի հովանավորեց վեթինգի ու լյուստրացիայի տապալումը և ամեն առիթ ու պատճառ գտավ այդ տապալումն արդարացնելու։
Հենց այդ տապալումը հանցավոր ռեժիմին հնարավորություն տվեց խորհրդարանում իշխանություն ունենալ։ Եվ այդ նույն մարդուն ընտրել հանձնաժողովի նախագահ, մեղմ ասած, անհասկանալի է, ինչն էլ ինձ հուշում է, որ բարեփոխումների գնալու նպատակ այս իշխանությունը հիմա էլ չունի։
– Իսկ խմբակցության ներկայացուցիչների ելույթները, վարքը ինչպե՞ս եք գնահատում։
– Դա պետք է գնահատեն այդ ուժերին ընտրողները, նայեն և հասկանան, թե ում են ձայն տվել ու ինչ որակ են ապահովել խորհրդարանում։ Այդ իրավիճակը կանխատեսելի էր, և ցավում եմ, որ լրջագույն խնդիրները թողած՝ մենք ստիպված ենք լսել անբովանդակ, տեղ-տեղ սահմանն անցնող ինչ-որ ելույթներ։ Այդ երեք խմբակցությունից էլ ուրիշ բան սպասել հնարավոր չէր։
– Տիկի՛ն Կարապետյանց, եթե համեմատեք յոթերորդ գումարման և այս գումարման խորհրդարանը՝ որակային առումով, որի՞ն նախապատվություն կտաք։
– Ամենալավ որակն ունեցել է մեր առաջին Ազգային ժողովը, որից հետո մենք այլևս որակ չենք ունեցել, և հենց այդ որակի բացակայության հետևանքով է, որ մենք անընդհատ պարտություններ ենք կրել։
Քրիստինե Աղաբեկյան
MediaLab.am
