Հայտնի դուդուկահար Ջիվան Գասպարյանը չի թաքցնում իր համակրանքը Երևանի իշխանությունների նկատմամբ: Երևանի խնդիրների վերաբերյալ «Մեդիալաբը» մի քանի հարց ուղղեց Վարպետին:
– Պարոն Գասպարյան, ի՞նչը Ձեզ դուր չի գալիս այսօրվա երևանցիների մեջ:
– Ուզում եմ, որ մեր ժողովուրդը հայ մնա, աղջիկները հայ մնան` իրանց հագուստով, պահվածքով, կարգին հայի նման քայլեն: Եվրոպան թող մնա իրա տեղը, բայց Երևանը չպետք է խառնենք Եվրոպայի հետ, հայ աղջիկն ու հայ տղան պետք է բոլորովին ուրիշ լինեն: Տղաները նորմալ քայլեն փողոցով, ի վերջո, տղամարդ են:
– Ձեզ դո՞ւր է գալիս, որ հենց Տարոն Մարգարյանի կառավարման ժամանակահատվածում աղճատվում է պատմամշակութային ժառանգություն համարվող Երևանի Փակ շուկայի շենքը:
– Ես այդ հարցերին չեմ կարող պատասխանել, որովհետև չգիտեմ, թե ի´նչ է կատարվում, գաղափար չունեմ: Հիմա Փակ շուկան չգիտեմ ումն է, ինչ է, եթե մի բանից գաղափար չունեմ, ո՞նց պատասխանեմ: Մի թեթև լսել եմ ու չեմ ուզում անպատասխանատու հայտարարություններ անել: Իհարկե, քաղաքը պետք է մնա գեղեցիկ, շուկան պետք է մնա շուկա:
– Բայց կմնա՞, վստա՞հ եք:
– Ես վստահ եմ, որ կմնա:
– Այսօր Երևանում ամենուր քաղաքի դիմագծի աղճատման աշխատանքներ են ընթանում, ինչպե՞ս եք դա գնահատում: Ձեզ դո՞ւր է գալիս է, որ Երևանը բիզնեսմենների քմահաճույքին է ծառայում:
– Հիմա մասնավոր սեփականություն է: Կապիտալիստական սիստեմ է, ով ինչ ուզի` կանի: Սովետի ժամանակը չի, որ օրենքը բերեն` այստեղից այնտեղ իրավունք չունես, այստեղից այնտեղ իրավունք ունես: Իր սեփականությունն է, կուզի` առևտուր կանի, ինչ կուզի կանի:
– Գեղեցիկ Երևանն այդպե՞ս է լինում:
– Այդ օրենքներն ինձ համար խորթ են: Դուք այդ հարցերը տվեք քաղաքապետին:
– Որպես մտավորական Ձեր կարծիքն եմ ուզում իմանալ:
– Ես` որպես մտավորական, ասացի իմ կարծիքը: Ես չեմ այդ հարցերը լուծողը, չէ:
– Իսկ ինչո՞ւ մեր մտավորականների մեծ մասն այսօր չի բարձրացնում Երևանի խնդիրները: Դուք էլ ասում եք` ձեզ խորթ այս վիճակը, բայց նաև արդարացնում եք Երևանի իշխանություններին:
– Ի՞նչ իմանամ, թե ինչո´ւ չեն համախմբվում: Մտավորականները քիչ են այսօր: Այն մտավորականները, որ իսկական մտավորականներ են, նրանք էլ չեն երևում, որովհետև չի ստացվում, ինչ-որ մի պատճառ կա, ես չեմ հասկանում: Այսքան կուսակցություն որ լինի էս փոքր երկրի մեջ` 100-ից ավելի կուսակցություն, էդ երկրի վիճակը ո՞նց պետք է լինի քո կարծիքով: Թայֆա-թայֆա, սաղ բաժանվել են, ամեն մեկն իր թայֆեն ունի, իրա համար կուսակցություն է ստեղծել: Երկիրը բաժանել են ըստ իրանց կուսակցությունների, փոխանակ միանան, խելք խելքի տան, նստեն կլոր սեղանի շուրջն ու երկիրը գեղեցկացնեն: Ամեն մի փողոց, ամեն մի մայլա մի հատ կուսակցություն ունի, խանգարում են, ոչ թե օգնում են:
– Ի՞նչն է պատճառը, որ ժողովրդի բողոքի ձայնը չի լսվում:
– Որովհետև կուսակցությունները ժողովրդին խառնել են իրար, խեղճ ժողովուրդը չգիտի, թե ո´ւմ կողմն անցնի, ո՞ւմ բարեկամն է:
– Ինչո՞վ եք բացատրում արտագաղթի մեծ ծավալները:
– Աշխարհում այսօր արտագաղթը դարձել է մոդայիկ ինչ-որ բան: Իտալիայից գաղթում են Ամերիկա, Ֆրանսիայից գաղթում են, ամեն տեղից գաղթում են: Դուք չիմանաք, որ մենակ Հայաստանից են գաղթում: Ինչ խոսք` մարդու ցանկություն է դա, երևի հնարավորությունները քիչ են, չեն կարողանում ապրել: Արտագաղթը դրանից է լինում, ինչի՞ց է լինում: Բայց լավ ապրողն էլ է գնում: Էդ էլ ուրիշ նպատակով է գնում: Մեկը գնում է` իր փողերն է տանում, այնտեղ ապրում, մեկն էլ փող չունի`դրա համար է գնում: Աշխատանքի տեղեր չկան, մարդիկ չեն կարողանում աշխատել:
– Ի՞նչ պետք է անել այս վիճակից դուրս գալու համար:
-Ամեն մարդ պետք է թասիբ ունենա, իրա երկրից չգնա, մնա իրա երկրի մեջ: Լավ է, վատ է` ապրի իր երկրում, ոչ թե մի փոր հացի համար երկիրը լքի, թողնի գնա:
Մնա, պայքարի երկրում, որ իր երկիրը լավ լինի: Որ սաղ գնան, ի՞նչ է լինելու: Ինչի՞ եք շառը գցում ուրիշ բաների վրա, լավ կլինի, որ ամեն մարդ թասիբ ունենա, իր երկրի մեջ ապրի:
– Իսկ Ձեր կարծիքով ինչո՞ւ են մարդիկ պայքարելու փոխարեն հեռանում երկրից:
– Թող պայքարեն, ես կարո՞ղ է գնամ մեկին ասեմ` պայքարի կամ մի պայքարի: Եթե ուզենա, չի գնա: Ես գնացել եմ, Ամերիկայում ապրել եմ, հիմա էլ վերադարձել եմ իմ երկիրը:
Մարի Ներսեսյան
© Medialab.am
