Վանաձորի և Լոռու մարզի մյուս բնակավայրերի բնակիչներն այսօր փակել էին Վանաձոր-Երևան ճանապարհը՝ պահանջելով վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հրաժարականը։
Մարզում տիրող իրավիճակի մասին «Մեդիալաբը» զրուցել է Վանաձորի քաղաքապետ Մամիկոն Ասլանյանի հետ։
– Պարո՛ն Ասլանյան, ի՞նչ տրամադրություններ են քաղաքում։
– Լրատվությունով երևաց, որ մարդիկ փակել են ճանապարհը։ Հենց քաղաքի ներսում չեն փակել, քաղաքի վարչական տարածքից դուրս են եղել գործողությունները։
– Իսկ մարդկանց տրամադրությունները ինչպիսի՞ն են, պահանջո՞ւմ են իշխանության հրաժարականը, թե՞ ոչ։
– Տարբեր տրամադրություններ կան, ես հանրագումարային չեմ կարող ասել, հետազոտություն չունեմ։ Իսկ իմ տեսակետը ես արդեն հայտնել եմ՝ ավագանին քաղաքական մարմին է, հայտարարություն կանի։ Ես էլ, քանի որ կաբինետում եմ նստած, առայժմ հրապարակային հայտարարություն չեմ անում։
– Այս փուլում կարծես համայնքների ղեկավարները չեն կաշկանդվում իրենց կարծիքը հայտնել։
– Չէ, կաշկանդվելու խնդիր չկա, երբ նպատակահարմար գտնեմ՝ կբարձրաձայնեմ։
– Ինչպե՞ս պետք է դուրս գալ երկրում ստեղծված իրավիճակից, հրաժարական պե՞տք է լինի, թե՞ ոչ։
– Պետք է դուրս գանք սահմանադրականության շրջանակներում, որպեսզի Սահմանադրությունից դուրս որևէ գործընթաց չկատարվի, և մեր պետականության հիմքերը չսասանվեն։
Կարծում եմ՝ սահմանադրական պրոցեսներ պիտի ձեռնարկվեն։ Դե, բնականաբար, հրաժարականն այլ ճանապարհով չի էլ լինում, ես հակված չեմ ուժային ճանապարհներին։
– Իսկ բախումների հավանականություն կա՞ երկրում։
– Ես կարծում եմ՝ մեր ժողովուրդը դեռևս իր մեջ ամեն ինչ չի կորցրել, և բացառում եմ բախումները։ Մեր քաղաքում և՛ հրաժարականի կարծիք ունեցողներ կան, և՛ չհրաժարականի։ Հետևաբար, ես այս պահին զերծ կմնամ ընդհանուր դիրքորոշում հայտնելուց։
– Ընդդիմության այս փուլի գործողություններն ինչպե՞ս եք գնահատում, արդյոք նրանք ասելիք ունե՞ն հասարակությանը, ինչո՞ւ մարդիկ դուրս չեն գալիս փողոց։
– Մենք հետևում ենք իրադարձություններին՝ դուրս են գալիս փողոց, թե դուրս չեն գալիս։ Ես կարծում եմ՝ խնդիրն ավելի խորքային է, քան մարդկանց դուրս գալ-չգալը։
Կարծում եմ՝ հետպատերազմյան շրջանում ընդհանուր ազգային, գաղափարական, հոգեբանական բավական ծանր վիճակ է։
Մեծ սթրես կա, հետևաբար, փողոց դուրս գալու-չգալու մասին չպետք է խոսել։ Դա քաղաքական պրոցես չէ, որ մենք պատկերացնենք։ Գերիշխող են անկումային տրամադրությունները, տեսնենք՝ հանգուցալուծումն ինչպես կլինի։
– Ինչպե՞ս պետք է դուրս գանք այս իրավիճակից։
– Կարծում եմ՝ ազգային օրակարգ պետք է ունենանք՝ ոգու վերակենդանացման, մեր մեջ ուժ գտնելու, որովհետև, կարծում եմ՝ ազգային այս հոգեվիճակով դեպի անկում ենք գնում։ Այս պահին չկա ոգևորող, գոտեպնդող կամ այլ իղձ, որի շուրջ կարելի կլինի համախմբում կամ այլ օրակարգ ձևավորել։
Պետք է ուղերձներ լինեն, որպեսզի ազգային ոգու վերաիմաստավորում լինի, որովհետև պատերազմը, ըստ էության, մեր 30 տարվա հաղթանակները, տոները, երգերը, ոգին, մեր ունեցած բարձր ոգեղեն պատրաստվածությունը, համարձակությունը ջուրը լցրեց։ Կարծում եմ՝ այս պահին չկա որևէ իղձ կամ նպատակ, որը կարողանա ոգեշնչել մեզ։
– Պարզվեց, որ մենք պատրաստ չէինք այս պատերազմին, ինչո՞ւ։
– Իհարկե, որ պատրաստ լինեինք՝ կհաղթեինք։ Հոգով, հոգեբանությամբ առաջին հերթին պետք է պատրաստ լինեինք։ Ունենք այն, ինչ ունենք, արձանագրում ենք մեզ համար չոր փաստերը, իսկ այդ փաստերից որևէ մեկը հօգուտ մեզ չէ։
– Ըստ ձեզ՝ Հայաստանի սահմանները վտանգվա՞ծ են։
– Բնականաբար վտանգված են, որովհետև մարդիկ ԽՍՀՄ տարիներին և նախորդ տասնամյակներում ապրել են, իրենց կենսակերպը կառուցել են ավելի անվտանգ միջավայրում։ Եթե մեր հոտը 1970-80-ականներին թեկուզ թշնամու տարածք մտներ, ոչ մեկը չէր գերեվարվի, այլ վտանգ չէր սպառնա։
Կամ՝ նախորդ 30 տարիներին մարդիկ իրենց կյանքը կառուցել են այն սահմաններում, ինչը մեր տիրապետության տակ է եղել, և անվտանգային մեր համակարգն այդ տիրույթում է եղել։
Այսօր, եթե մարդու կյանքի որակը, գյուղատնտեսության, անասնապահության, երթևեկության որակը փոխվում է, մարդը թեկուզ հոգեբանորեն իրեն անվտանգ չի զգում, բնականաբար, մեր սահմանների անվտանգության հարց կա։
Ռոզա Հովհաննիսյան
MediaLab.am
