«Այս ոստիկանությունը իրենց սարքած ոստիկանությունն է, որը պետք է մեզ ջարդեր, մեր դեմ պայքարեր, իրավիճակի բերմամբ՝ իրենց է ծեծում». Հայկ Սահակյան

«Մեդիալաբի» հարցերին պատասխանում է «Քաղաքացու որոշում» կուսակցության գործադիր մարմնի անդամ, քաղաքագետ Հայկ Սահակյանը

Պարո՛ն Սահակյան, գործող իշխանության հրաժարականին հասնելու համար փողոցում պայքարող ընդդիմադիրները դժգոհում են ոստիկանության, իրենց բնորոշմամբ՝ անօրինական ու աննախադեպ բիրտ ուժ կիրառելու գործողություններից ու նշում, որ այդ ամենի վրա աչք են փակում նաև իրավապաշտպաններն ու քաղաքացիական հասարակության ներկայացուցիչները: Ինչպե՞ս եք գնահատում դուք ոստիկանների գործողություններն այս օրերին:

– Ընդդիմությունը ստում է, ինչպես միշտ. իրենք ի՞նչ գիտեն՝ սա աննախադե՞պ է, թե՞ նախադեպն ունեցել է, օրինակ՝ ինձ ընդամենը տարիներ առաջ ոտք ու ձեռք էին անում, շպրտում էին մեքենայի մեջ, տանում բաժին, ու եթե իրավաբանը չէր հասցնում գալ, շատ ավելի ծանր վիճակ էր լինում, քան հիմա է:

Երկրորդը՝ ինչո՞ւ քաղաքացիական հասարակությունը չի արձագանքում, որովհետև մեծ մասամբ մարդիկ լավ գիտակցում են, որ այս ոստիկանությունը իրենց սարքած ոստիկանությունն է, որը պետք է մեզ ջարդեր, մեր դեմ պայքարեր: Իրավիճակի բերմամբ՝ իրենց է ծեծում, արդարությունը կարծես թե վերականգնվում է: Բայց, անկախ ամեն ինչից, մենք դատապարտել ենք բռնությունը, իսկ, ընդհանուր առմամբ, այդ հարցով պետք է զբաղվի կառավարող ուժն իր քաղաքական խմբակով, ու իրենք պետք է որոշում կայացնեն՝ համակարգերը փոխվելո՞ւ են, թե՞ չէ:

Անկախ իշխանությունների հավաստիացումներից՝ մենք տեսնում ենք, չէ՞, որ փոփոխություններ չեն եղել ոչ մի ուժային կառույցում՝ ո՛չ ԿԳԲ-ում, ինչու չեմ ասում՝ ԱԱԾ, որովհետև այն ռուսական ԿԳԲ-ի մասնաճյուղն է, ու դա 2018-ի դեպքերից հետո չփոխվեց, ՊՆ-ն չփոխվեց, ոստիկանությունը, ճիշտ է, պարեկային ծառայություն են մտցրել, փոփոխություն է, բայց ոստիկանները նույն ձևով ծեծում են մարդկանց, բռնություն են կիրառում, ոնց որ այն ժամանակ:

– Այնուամենայնիվ, ոստիկանների գործողություններն անօրինակա՞ն եք համարում:

– Ճիշտն ասած, հիմնականում չեմ հետևում այս ցույցերին, որովհետև դրանք խեղկատակություն են:

– Ինչո՞ւ եք այդպիսի բնորոշում տալիս, պարո՛ն Սահակյան:

– Որովհետև քաղաքական ուժերը, որոնք իշխանափոխություն են ուզում, նման կերպ չեն վարվում, կամ Արցախի համար Երևանի կենտրոնում չեն պայքարում, Արցախում են պայքարում, կռվի դաշտը հենց հիմա էլ կա այնտեղ: Այս ուժերի նպատակը ո՛չ իշխանափոխությունն է, ո՛չ Արցախի պաշտպանությունը:

– Իսկ ի՞նչն է նպատակը՝ ըստ ձեզ:

– Երկու տարբերակ կա՝ կա՛մ սա Նիկոլ Փաշինյանի հետ համաձայնեցված գործողություն է, ինչպես Սերժ Սարգսյանը ՊՊԾ գնդի գրավում օպերացիան իրականացրեց: Փորձում են ժամանակ շահել, մինչև անցնի ռուս-ուկրաինական պատերազմի հետ կապված այս անորոշությունը, որովհետև իշխող ուժը տեսնում է ակնհայտ երևույթներն ու չի հասկանում՝ ի՛նչ է տեղի ունենում: Չեն հասկանում, որ Ռուսաստանը պարտվում է, մինչև հիմա հավատում են, որ Ռուսաստանը հաղթելու է: Մինչև պարզ դառնա՝ Ռուսաստանը հաղթո՞ւմ է, թե՞ պարտվում, այս օպերացիայով ժամանակ են շահում:

Երեկ էր, չէ՞, ինչ-որ բաներ էր ասում Նիկոլ Փաշինյանը, որ, այնուամենայնիվ, մենք այնքան էլ գոհ չենք ՀԱՊԿ-ից, բայց շնորհակալություն, պարոն Պուտին: Իսկ դա վկայում է, որ ո՛չ քաղաքական, ո՛չ պետական շահի ընկալում չկա, եթե դու ասում ես շնորհակալություն, նշանակում է ամեն ինչ նորմալ է, բայց սա նորմա՞լ է: Իսկ դա լուրջ չէ:

– Այսինքն՝ և՛ իշխանության, և՛ ընդդիմության գործողություններն անլո՞ւրջ եք համարում:

– Ոչ թե անլուրջ, այլ անադեկվատ, որովհետև այս գործողությունները չեն համապատասխանում իրողություններին: Աշխարհը սրընթաց փոխվում է, իսկ իրենք տունտունիկ են խաղում: Իսկ սրա ծանր աշխարհաքաղաքական հետևանքները մենք առջևում կրելու ենք. դեռ պատերազմ է լինելու, կոտորվելու ենք, հետո երգելու ենք Սյունիքի մասին, Արցախի մասին, հիմա ոնց ենք Վան, Արդահան երգում:

Հա՛, իսկ այս ցույցերի կազմակերպման երկրորդ տարբերակը, քանի որ մեր ընդդիմադիրները ռուսական շահերի սպասարկուն են Հայաստանում, ռուսական հրահանգով դուրս են եկել փողոց, որպեսզի երաշխավորեն իրենց նրանով, որ եթե հանկարծ Փաշինյանը փորձի ինչ-որ պայմանավորվածությունից հետ կանգնել, ճնշում գործադրեն իր վրա ու իրեն ասեն, որ փոխարինողներ ունի, չնայած այս մարդիկ հաստատ չեն կարող փոխարինել այս իշխանությանը, որովհետև քաղաքացիները իրենց շատ լավ գիտեն ու չեն աջակցում նրանց:

– Իսկ ներքաղաքական այս լարվածությունը որքա՞ն կշարունակվի, պարո՛ն Սահակյան:

– Այնքան, մինչև կա՛մ իշխող ուժը կամք կդրսևորի և գործողությունների կդիմի, կա՛մ արտաքին մարտահրավերներ կլինեն, որոնք կապտակեն երկու կողմին էլ, այսինքն՝ ավելի լուրջ խնդիրներ կունենանք ու կսկսենք դրանց մասին մտածել՝ մոռանալով այս մասին, ինչպես եղավ քովիդի դեպքում, երբ սկսվեց 44-օրյա պատերազմը, ու բոլորս մոռացանք համավարակը:

Քրիստինե Աղաբեկյան

MediaLab.am