«Մեդիալաբի» հարցերին պատասխանում է դերասան Սերգեյ Դանիելյանը (Յոժ)
– Պարո՛ն Դանիելյան, խորհրդարանական ընդդիմության ղեկավարած «Դիմադրության» շարժմանը, որն արդեն մեկ ամիս է՝ պայքարում է գործող իշխանությանը հեռացնելու համար, միացել են նաև մշակույթի գործիչներ: Պատրաստվո՞ւմ եք միանալ շարժմանը: Ընդհանրապես, Հայաստանում տեղի ունեցողին ինչպես եք վերաբերվում:
– Չեմ պատրաստվում միանալ: Նախ՝ երկու տարին մեկ մարդ հեղափոխություն չի անի, երկրորդ՝ ով միացել է, լավ է արել, իրենց իրավունքն է, ես անում եմ այն, ինչ արել եմ՝ ռոլիկներ եմ նկարում, կարծիքս հայտնում եմ:
Կատարվողի նկատմամբ գնահատականս մեկ բառով ասեմ՝ տրագեդիա, որովհետև ընտրում ենք վատի ու վատագույնի միջև: Քաղաքական պրոցես չկա, կա իրար աթոռից հրելու պրոցես: Մինչև այս ընդդիմություն կոչվածը, որը պետք է վաղուց արդեն քաղաքականությամբ չզբաղվեր, չգնա, Հայաստանում իրական ընդդիմություն չի ձևավորվի, ու իրենք կշարունակեն մնալ, վատը դա է:
– Բայց ընդդիմությունն ու նաև ձեր գործընկերները, որոնք միացել են շարժմանը, վստահեցնում են, որ սա աթոռակռիվ չէ, հարցը հայրենիք ունենալ-չունենալուն է վերաբերում:
– Համաձայն չեմ, այդ բոլորը փուչ խոսքեր են, սա աթոռի կռիվ է, ես այդպես եմ համարում: Սա աթոռի կռիվ է, անիմաստ ինչ-որ շարժում, դրա համար էլ մասնակիցների թիվը 10 հազարից չի ավելանում: Վատին չենք ուզում փոխել ավելի վատով:
– Պարո՛ն Դանիելյան, իսկ տեղի ունեցող զարգացումների՝ հայ-ադրբեջանական, հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորում, Արցախի հարցի շուրջ տեղի ունեցող բանակցություններ, հետ կապված խնդիրներ տեսնո՞ւմ եք, մտավախություններ չունե՞ք:
– Իհարկե տեսնում եմ, բայց եթե սրանք ի վերջո ռադները քաշեին, կգար նորմալ ընդդիմություն, ու կիմանայինք՝ ինչ ենք անում, իրենք չեն թողնում, որ որևէ քաղաքական պրոցես ընթանա, նոր ուժ ձևավորվի, հասկանո՞ւմ եք: Գնամ ի՞նչ անեմ, գնամ «Կռիմ նաշ»-ի (նկատի ունի Արթուր Վանեցյանին-խմբ.) կո՞ղքը կանգնեմ, իբր հայրենի՞ք եմ փրկում: Հայրենիքն այդպես չեն փրկում, թե՞ Ղարաբաղ են փրկում:
– Հայաստանում ատելության մթնոլորտ կա՞: Քաղաքական խոսույթն ինչպե՞ս եք գնահատում:
– Իհարկե ստեղծվում է ատելության մթնոլորտ, ու այն առկա է: Սրանք էլ մի բան չեն, բայց իրենք են ստեղծում էդ մթնոլորտը, իրենք են ասում՝ «Ով մեզ հետ չէ՝ Նիկոլ է», դա արդեն ատելության կոչ է, «Ով մեզ հետ չէ՝ թուրք է», ատելությունն էլ ո՞նց է լինում, մեզ բռնաբարե՞ն, որ նոր ասենք՝ ատելություն կա: 2018-ին ոչ ոք չէր ասում «Ով մեզ հետ չէ՝ Սերժ է», մեկին մի թթու խոսք չի ասվել, իսկ հիմա տեղով ատելության մթնոլորտ է:
– Իսկ այդ մթնոլորտը, կիրառվող բառապաշարը ինչի՞ կարող է հանգեցնել:
– Ոչ մի բանի էլ չի հանգեցնի: Կխոսեն, կգոռգոռան, կհոգնեն, կգնան տուն:
– Այսինքն՝ ընդդիմությունը չի՞ կարողանա իշխանափոխություն իրականացնել Հայաստանում, պարո՛ն Դանիելյան:
– Չէ իհարկե, ի՞նչ իշխանափոխության մասին է խոսքը: Իշխանափոխություն կլինի այն ժամանակ, երբ Մոսկվան, Ալիևն ու Էրդողանը պայմանավորվեն: Այդ ժամանակ Նիկոլին կհանեն, երևի Կարեն Կարապետյանին կդնեն, կուրախանան կամ այլ մոլորակից ինչ-որ մեկին կբերեն, եթե կարողանան:
– Եթե հիմա հարթակում լիներ ձեր ասած իսկական ընդդիմությունը՝ կմիանայի՞ք:
– Չէ՛, ֆիզիկապես չէի միանա, բայց կաջակցեի, կուրախանայի, որ կա այդպիսի ընդդիմություն, ռոլիկներ կձայնագրեի: Իսկ հիմա կատարվողն ակնհայտ աթոռակռիվ է, արվեստագետներն էլ միշտ էմոցիոնալ են եղել, ինձ նման շուտ վառվող, ուղղակի ես կարող եմ, ասենք՝ 30 տարին մեկ վառվեմ էլի, չեմ կարող տարին մեկ վառվել, մեկ էլ 30 տարի հետո դուրս կգամ փողոց:
– Իսկ ինչպե՞ս եք վերաբերվում հենց ձեր գործընկերների կողմից հնչեցվող մեղադրանքներին այն մտավորականների հասցեին, որոնք այս շարժմանը չեն միանում:
– Ոչ մի ձևով չեմ վերաբերվում, ինձ չի հետաքրքրում: Երբեք չի հետաքրքրել՝ իմ մասին ինչ են մտածում ո՛չ իմ կոլեգաները, ո՛չ ժողովուրդը, ես շատ սահմանափակ պատասխանատվությամբ ընկերություն եմ, շատ քիչ մարդ կա, որոնց կարծիքն ինձ հետաքրքիր է:
Քրիստինե Աղաբեկյան
MediaLab.am
