«Մեդիալաբի» հարցերին պատասխանում է դերասան Սերգեյ Դանիելյանը (Յոժ)
– Պարո՛ն Դանիելյան, Հայաստանի ներքին կյանքում տեղի ունեցողի վերաբերյալ ձեր մեկնաբանությունն եմ խնդրում, սկսենք երևի «Գոյ» թատրոնի դերասանների անժամկետ նստացույցից։ Ձեր գործընկերների այս քայլն ինչպե՞ս եք գնահատում։
– «Գոյ» թատրոնի մասին հասարակությունը հիմա ավելի շատ իմացավ, քան երբ թատրոնն աշխատում է, լսել եմ, որ իրենք բավական երկար ժամանակ անարդյունավետ են աշխատել կամ չեն աշխատել, հետո սկսել են աշխատել։ Սա մեր մշակութային քաղաքականությունն է՝ միանգամից ու շատ կտրուկ փոփոխությունների գնալ։
Մշակութային ավելի լուրջ խնդիրներ ունենք այսօր, քան թե կոնկրետ թատրոնի բացում կամ փակում, պետք է այդ ոլորտն ընդհանրապես կարգավորվի, հազար անգամ առաջարկել ենք ստեղծել մեկենասների ինստիտուտ, որպեսզի պետության վրա չծանրանա թատրոն պահելու այդ խնդիրը, որովհետև աշխարհում ոչ մի երկիր այդքան պետական թատրոն չունի, ինչքան հետխորհրդային հանրապետությունները։
Մեկենասների ինստիտուտների զարգացման դեպքում նման խնդիրներ չէինք ունենա։ Այս ոլորտը պետք է կարգավորվի, «Գոյ» թատրոնի մասին ես շատ եմ խոսել, իհարկե, շատ ցավում եմ կոլեգաներիս համար, բայց սա ոլորտային խնդիր է, ոչ թե մեկ թատրոնի խնդիր։
– Պետության որդեգրած «միավորման» այս քաղաքականությունը ինչպե՞ս եք գնահատում, ձեր ասած այդ խնդիրները այս միավորմամբ լուծվելո՞ւ են։
– Ո՛չ, իհարկե ո՛չ։ Թատրոնը համայնք չէ, որ միացնես իրար, որ բյուրոկրատիան քչացնես, չնայած համայնքներն էլ են այսպես ապաշնորհ ձևով միավորում։ Միավորում են այնպես, որ, ասենք՝ Ստեփանավանի պասպորտ սեղանը տարել են ջհանդամի գյոռը։ Սա ուղղակի հիմարություն է, հոնքը սարքելու տեղը, տալիս աչքն էլ են հանում, որովհետև աշխատել չգիտեն, քանի որ աշխատողը ծույլիկ աշակերտ է եղել։
Նույնն էլ «Գոյ» թատրոնի խնդիրն է. իրենց թվում է՝ եթե ադմինիստրացիան միանա Սունդուկյանի թատրոնին, ամեն ինչ դզվելու է։ Ինձ մնար, ես բոլոր թատրոններն էլ կդնեի մեկենասության տակ, թող պայքարեին իրար հետ, որը մնար՝ մնար, ինչպես ամբողջ աշխարհում է։
– Պարո՛ն Դանիելյան, իսկ Ակադեմիական քաղաքի մասով ի՞նչ դիտարկումներ ունեք։
– Նույնն էլ դա, եթե խոսքը Պոլիտեխնիկի, Համալսարանի, Գյուղինստիտուտի մասին է, ես միայն կողմ եմ: Եթե այն ինստիտուտներն են, որոնք կապված են մշակութային կյանքի հետ, ապա պետք է Օպերան էլ հանես, թատրոններն էլ հանես տանես ամբողջն այնտեղ, որովհետև նա, ով Օպերայում երգում է, փողոցն անցնում է, գալիս է Կոնսերվատորիայում դասավանդում, Կոնսերվատորիայի ուսանողն էլ գնում է Օպերային թատրոն կամ Ֆիլհարմոնիա և այլն։
Իսկ իրանց ասածը՝ թե մետրո կգցեն, ինքնաթիռով կգնան-կգան, չեմ հավատում, կներեք՝ էշություն է։
Ով սա մտածել է, գնացել է արտասահման, սա տեսել է, դե իրենք երբեք արտասահմանում չեն եղել, գյոռմամիշի նման մի երկու անգամ գնացել են, ակադեմիական քաղաք են տեսել, իրենք համարում են, որ դա պետք է արվի միանգամից այստեղ։
Բայց այնտեղ մինչ դա ձևավորվել են մթնոլորտ, միջավայր։ Արվեստն ընդհանրապես քաղաքի կենտրոնում է լինում միշտ, աշխարհի բոլոր ծայրերում արվեստը կենտրոնացած է քաղաքի կենտրոնում։
Քրիստինե Աղաբեկյան
MediaLab.am
