«Իշխանության ու ընդդիմության միջև քաղաքակրթական տարաձայնություններ չկան, ավելի շատ ատելության դրսևորում է». Ռուբեն Բաբայան

Լուսանկարը՝ Sputnik Armenia

«Մեդիալաբի» հարցերին պատասխանում է Հովհ. Թումանյանի անվան պետական տիկնիկային թատրոնի գեղարվեստական ղեկավար Ռուբեն Բաբայանը

– Պարո՛ն Բաբայան, ինչպե՞ս եք գնահատում վերջին շաբաթվա խորհրդարանական իրադրձությունները։ Նման պատկեր սպասելի՞ էր։

– Կարծում եմ, որ նման տեսարանների սպասել պետք էր։ Չեմ կարծում, թե այնտեղ ինչ-որ քննարկում է տեղի ունեցել, որովհետև իրականում քննարկելու բան էլ չկա՝ նկատի ունեմ, որ իշխանության ու ընդդիմության միջև չեմ տեսնում քաղաքակրթական տարաձայնություններ, դա ավելի շատ ատելության դրսևորում էր, ինչը դժվար է քննարկում անվանել։ Ինչպես անցկացրեցին նախընտրական քարոզարշավը, ենթադրելի էր, որ նույն կերպ էլ կշարունակեն խորհրդարանում։

Հարցն այն է, թե կողմերն ինչքանո՞վ են իրականում պատրաստ կատարել աշխատանք։ Մեր թատրոնում աշխատում են տարբեր քաղաքական հայացքների տեր մարդիկ, բայց նրանք աշխատավարձ են ստանում աշխատանքի, այլ ոչ թե իրար հետ վիճելու համար։

– Իսկ խորհրդարանական խմբակցությունները կգիտակցե՞ն դա, թե՞ մենք նմանատիպ միջադեպերի դեռ ականատես կլինենք։

– Բոլոր դեպքերում պետք է գիտակցեն, որ նման պահվածքով իրենք իրենց են վնասում։ Ես, համենայնդեպս, և շատերը հաճույք չեն ստանում այդ ամենը դիտելիս, չեմ էլ նայում, որովհետև մազոխիզմով չեմ տառապում։

Իրականում մենք կարող ենք ամիսը մեկ անել ընտրություններ, բայց ունենալու ենք միևնույն արդյունքը, մինչև հասարակությունը չփոխի իր մոտեցումներն ու պահանջներն Ազգային ժողովի հանդեպ։ Ոչ թե ասի՝ ինչպես վիրավորեցիք իրար, կամ այն մեկն ավելի լավ վիրավորեց, այլ գնահատի կոնկրետ արդյունքով՝ ինչ արեցին, սա է շատ կարևոր։

– Պարո՛ն Բաբայան, երկրի առաջին դեմքերի նման բառապաշարը, վարքը ի՞նչ հետևանք են ունենալու հասարակության վրա։

– Իրականում մենք դժգոհում ենք հայելուց, որովհետև Ազգային ժողովը մեր հասարակության հայելին է, համենայնդեպս՝ հասարակության մեծ մասի, այն մարդկանց, որոնք ձևավորել են այդ խորհրդարանը։ Հետընտրական փուլում արդեն պարզ էր, թե մոտավորապես ինչ մակարդակի խորհրդարան ենք ունենալու։ Եթե հասարակության պահանջները լինեն ավելի բարձր, հասարակությունը լինի ավելի կիրթ, քաղաքակիրթ, մշակութային, այդ ժամանակ կունենանք համապատասխան Ազգային ժողով։ Քանի նման արժեքային համակարգ չենք հաստատում, ունենալու ենք այն, ինչ ունենք։ Համենայնդեպս, ինձ համար շատ ավելի կարևոր է հասարակության զարգացումը։

Ի վերջո, պատգամավորներին չենք ներմուծում ուրիշ երկրից կամ մոլորակից, ընտրում ենք մեր միջից։ Ինչքան էլ դժվար լինի, պետք է խոստովանել, որ ինքներս ենք այդպիսին, ու այն մեր հայելին է։ Դժվար է հայելու հետ համակերպվել, բայց եթե ուզում ես հետաքրքիր, կիրթ դեմք արտացոլվի, պետք է աշխատես այդ ուղղությամբ։ 

– Ըստ էության, հաստատո՞ւմ եք այն հայտնի թեզը, որ յուրաքանչյուր հասարակություն արժանի է այն ղեկավարությանը, ինչն ունի։ Արժանի՞ ենք այս ղեկավարությանն ու խորհրդարանին։

– Այո՛։ Գիտեք, երբ տեղի են ունենում ազատ, արդար ընտրություններ, արդյունքում մենք տեսնում ենք մեր պատկերը։ Եթե դրանք լինեին կեղծված, կունենայինք որոշակի արդրացում, որ մենք չենք ընտրել, բայց հակառակ պարագայում բոլորն էլ համակերպվում են, որ իրականում սա մեր պատկերն է։ Իրական պատկերը փոխելու համար պետք է փոխենք ինքներս մեզ։

– Իսկ հասարակության փոփոխության հնարավորություն, շանսեր տեսանելի՞ են, պարո՛ն Բաբայան։

– Ուրիշ ճանապարհ չեմ տեսնում, քան հասարակության զարգացումը, եթե շարունակելու ենք նույն ձևով անտեսել կրթությունն ու մշակույթը, մշտապես ունենալու ենք նման վայրի բարքեր։

Քրիստինե Աղաբեկյան

MediaLab.am