«Մեդիալաբի» հարցերին պատասխանում է դերասան Սերգեյ Դանիելյանը (Յոժ)
– Պարո՛ն Դանիելյան, ինչպե՞ս եք վերաբերվում Գագիկ Ծառուկյանի՝ Հատիս լեռան գագաթին Հիսուս Քրիստոսի արձանը տեղադրելու գաղափարին:
– Դա իհարկե բիզնես նախագիծ է: Մարդիկ կգան, կայցելեն Քրիստոսի տուն-թանգարան, որ խոստացավ կառուցել, կտեսնեն Քրիստոսի անձնական իրերը (ծիծաղում է): Երևի որպես բիզնես նախագիծ լավ է, մնացածը չեմ կարող ասել:
Իհարկե սա խայտառակություն է, երևի միակ հարցն է, որ Եկեղեցու հետ համաձայն եմ, որովհետև սա ընդհանրապես մեզ բնորոշ չէ, դա կաթոլիկներին բնորոշ սովորույթ է:
Կարևորը արձանը տեղադրել-չտեղադրելը չէ, ես պետության վրա եմ զարմանում. ո՞նց կարելի է թողնել, որ մարդ ինչ ուզի՝ անի: Այ սա՛ չեմ կարողանում ոչ մի կերպ հասկանալ: Դրա փոխարեն ի՞նչ է տվել Ծառուկյանը, գուցե իշխանությանն ինչ-որ բան է խոստացել: Վաղն էլ մեկ ուրիշ հարուստ Արայի լեռը կգնի, դե, մենք էլ ստամոքսի պաշտամունք ունենք, չէ՞, ծամոն կդնի, մեկ ուրիշը մի ուրիշ բան կանի: Անիմաստ ինչ-որ բան է, որը խոսում է մեր իշխանության անսկզբունքայնության մասին, կարճ ասած՝ ամեն ինչ որոշում է փողը:
Ընդհանրապես ամեն տեղ ինչ-որ բաներ են դնում, պլաստմասսայից խաչեր, ապուշացել է էս ժողովուրդը, ի՛նչ ասեմ: Գիտե՞ք, որ այս պետության մեջ այլևս ապրելու նպատակ չկա, մարդիկ մտածում են՝ ի՛նչ անեն՝ փող աշխատեն: Հետո այդ նույն Հատիսի վրա հանք կգտնեն, Քրիստոսի արձանը ռադ կանեն, հանքը կշահագործեն:
– Իսկ այդ արձանով գումար կաշխատե՞ն թե՛ Ծառուկյանը, թե՛ իշխանությունը, որ ասում եք՝ բիզնես նախագիծ է:
– Ախր, փող աշխատելու լիքը այլ ձևեր կան, էլի: Էնպես չէ, որ ես շատ ուժեղ քրիստոնյա եմ, ու շատ էլ պետքս չի, ընդեղ Քրիստոսի՞ արձանն է, թե՞ Հուդայի: Ես ոչ թե հոգևոր նկատառումներից ելնելով եմ դեմ, այլ դեմ եմ նրան, որ այդ մարդն ինչ ուզում՝ անում է. ուզում է՝ մտնում է քաղաքականություն, չի ուզում՝ դուրս է գալիս, ուզում է՝ Քրիստոսի արձանն է դնում, լորդուհիներին է Հայաստան կանչում:
Ահավորն էն է, որ մարդիկ իրենց տեղում չեն, հասկանո՞ւմ եք, իսկ երբ մարդը փող ունի ու տեղում չէ, դա շատ վտանգավոր է, ինչ իմանաս՝ ի՛նչ ֆանտազիաներ ունի, վաղն էլի ինչ կանի, Քրիստոսի արձանը չարյաց փոքրագույնն է:
Զարմանալին էն է, որ թողնում են դա անի, չեմ կարծում, թե, օրինակ՝ ԱՄՆ-ում ինչ-որ հարուստի թողնեն ինչ ուզում է անի, ասեն՝ դե, փողը տվել ես, արա, ջհանդա՛մը:
– Պարո՛ն Դանիելյան, այ ինչո՛ւ է Հայաստանում այդպես, երբ, ըստ էության, հարուստներին ամեն ինչ կարելի է: Ինչի՞ մասին է սա խոսում:
– Դա 30 տարվա փողի պաշտամունքի հետևանքն է: Այդ մարդկանց մենք ենք սարքել, հո ինքը Մարսից չիջա՞վ: Երբ Սամվել Ալեքսանյանը Փակ շուկան սարքեց սիթի, նույն բանը չէ՞, որոշեց՝ արեց, բայց պետությունը պետք է ասեր՝ ուզո՞ւմ ես սարքես, սարքի այնպես, որ սա լինի այս տարածաշրջանի ամենալավ արևելյան շուկան՝ օրինակ, այսինքն՝ մոտեցում լիներ:
– Այնուամենայնիվ, այդ արձանը կտեղադրվի՞, եթե նկատի ունենանք նաև այս բողոքի ալիքը:
– Բայց բողոք կա՞, չգիտեմ:
– Կա՛, մասնագետներն են բողոքում, քաղաքացիների մի խումբ:
– Եթե իմանամ բողոք կա, ես էլ կբողոքեմ: Ինձ ուղղակի զվարճացնում է: Ահագին լա՞վ էր, որ ասեց՝ Քրիստոսի վերաբերյալ տուն-թանգարան կսարքենք: Ասենք՝ Քրիստոսի անձնական իրերից է դնելու այնտեղ, գրքերը, ակնոցը, չգիտեմ՝ ի՞նչ է դնելու, Հուդայի համբույրը: Թույն թանգարան է սարքելու, ես, օրինակ՝ կգնամ կծիծաղեմ, Քրիստոսի գրած երաժշտությունն է հնչելու… Մի հատ քյաբաբնոց էլ կբացեն, Քրիստոսի քյաբաբները կուտեն, հա՛, մի հատ էլ կազինո…(ծիծաղում է):
– Իսկ եթե լուրջ՝ ինչո՞ւ է մեր պետությունը հասել այս օրին:
– Անբովանդակ հասարակություն է մեր հասարակությունը, եթե թողնի, որ այդ արձանը կանգնեցվի: Անբովանդակության հետևանք է. դե, Բրազիլիայում կա, եկեք այստեղ էլ դնենք, ախպե՛ր, հասկանո՞ւմ եք, լրիվ այդ իրավիճակն է: Մենք ընդհանրապես գեղեցիկ արձան չունենք, ես պատկերացնում եմ՝ դա ինչ այլանդակություն է լինելու, անճոռնիություն, պատկերացնո՞ւմ եք՝ Մայր Հայաստանից ավելի վատը:
Լավ կլինի, որ այդ արձանը չլինի: Ես ինձ արդեն այս երկրի հետ չեմ կապում, որովհետև որ կապում եմ՝ ամաչում եմ: Բովանդակություն չկա, էլի, եթե իրենք իսկապես քրիստոնյա լինեին՝ գետինը կմտնեին, բայց…
– Ստացվում է, որ պետական մակարդակով խրախուսվո՞ւմ է այդ անբովանդակությունը մեզանում:
– Փաստորեն հա՛: Եթե Կառավարության նիստին որոշում են՝ դե լավ, մեր Գագոն է, թող սարքի, ուրեմն հենց այդ մակարդակով էլ մի բան կլինի, էլի:
– Պարո՛ն Դանիելյան, իսկ այդ մակարդակով որտե՞ղ ենք հասնելու:
– Հասել ենք արդեն, էլ ո՞ւր հասնենք, արդեն եզրին ենք: Այս կարգի անբովանդակ անառակների պետություն ենք ստեղծել, որ լրբերը սրբեր են դարձել:
Քրիստինե Աղաբեկյան
