«Տղաս մեկուկես տարեկան էր, երբ առաջին անգամ բախվեցի իրականությանը: Պարզվեց՝ աուտիզմ ունի: Ինձ շատ մեծ փորձություն էր սպասում կյանքում: Հիասթափվեցի աշխարհից, կյանքից, բարեկամներից, ընկերներից, սեփական մորից ու հորից, անգամ ինքս ինձնից»,- պատմում է Լենա Հարությունյանը, և աչքերն արցունքով են լցվում:
Անցած 11 տարին Լենայի համար լի է եղել հուսահատությամբ, վախերով, հիասթափությամբ և անորոշությամբ:
«Փողոցում աչքերս փախցնում էի անցորդներից, ծանոթ տեսնելիս փոխում էի ճանապարհս, որ հարցեր չտան, չգիտես ինչու՝ արդարանում էի Նարեկիս համար, կարծես ինչ-որ հանցանք էի կատարել, ու թվում էր՝ բոլորն ինձ մեղադրում էին… Սակայն դրանք իմ մտքերն էին, վախերը, մերժում, փախուստ իրականությունից: Ինձ ժամանակ էր պետք հասկանալու, ընդունելու, ապրելու ու նորից սիրելու համար»,- ասում է Լենան:
Տղան մեկ տարեկան էր, երբ ամբողջովին փոխվեց՝ չէր լսում, անվանը չէր արձագանքում, անհանգիստ շարժումներ էր անում, հաճախ լացում, նույնիսկ պարզ բառեր չէր հասկանում:
Ախտորոշումն իմանալուց հետո ժպտերես, վառվռուն աչքերով և կենսախինդ Լենայի համար, ինչպես ինքն է հիշում, «կյանքը մի վայրկյանում դարձավ անիմաստ և ավարտված»: Պատմում է, որ անկարողությունն ու ցավն անմիջապես իր մեջ սպանեցին հույսի բոլոր նշույլները:
Հոդվածն ամբողջությամբ կարդացեք այստեղ։
