«Մեդիալաբի» հարցերին պատասխանել է Արցախի պահպանողական կուսակցության նախագահ Դավիթ Բաբայանը
– Օրեր առաջ Արցախի նախագահը նամակով դիմեց ՌԴ նախագահ Պուտինին, այսօր էլ Նիկոլ Փաշինյանը դիմեց նրան: Ինչպե՞ս եք գնահատում այդ քայլերը, կա՞ր նման անհրաժեշտություն, թե՞ ոչ:
– Իհարկե անհրաժեշտություն կար, և, իմ կարծիքով՝ դա ճիշտ որոշում էր:
– Ի՞նչ ակնկալիքներ կան այդ նամակներից, ի՞նչ խնդիր կարող է լուծվել դրանով:
– Այդ նամակը պարզապես SMS է, փաստաթուղթ, պետության դիրքորոշում է, որ կա այսպիսի մոտեցում պետության, մեր ժողովրդի:
Ռուսաստանը մեր եղբայրական երկիրն է, որը նաև շատ լավ հարաբերություններ ունի Ադրբեջանի հետ, ռեսուրսներ ունի, գերտերություն է, ի վիճակի է միջամտելու և իրավիճակը կայունացնելու:
Եթե Թուրքիան միջամտում է բացեիբաց Ադրբեջանի կողմից, այդ վտանգը գալիս է դեպի Ռուսաստան, դեպի այլ երկրներ: Հիմա մենք դիմում ենք, որպեսզի մեր եղբայրական երկիրը իր ներուժով կարողանա աջակցել կայունության վերահաստատմանը:
– Այսօր կրկին ողջ օրվա ընթացքում Ադրբեջանը շարունակել է հրթիռակոծել Ստեփանակերտը, Շուշին, Մարտունին, Մարտակերտը: Ինչպե՞ս եք սա գնահատում՝ հաշվի առնելով, որ ընդամենը ժամեր առաջ էին երկու արտգործնախարարները համաձայնության եկել, որ չեն հարվածելու խաղաղ բնակչությանը:
– Իրավիճակն այսպիսին է. եթե կա փաստաթուղթ, դա ինքնին ավելի լավ է, քան եթե չլինի: Ադրբեջանն անտեսելու է պայմանավորվածություններն այնքան ժամանակ, ինչքան ի վիճակի լինի:
Երբ արդեն սպառվի նրա ռազմական ու քաղաքական ռեսուրսը, այդ ժամանակ շատ լավ էլ հետևելու է պայմանավորվածություններին: Հիմա մեր նպատակն է դիվանագիտական խողովակները նույնպես օգտագործել, բայց մարտի դաշտում թույլ չտալ, որ թշնամու առաջխաղացում լինի:
– Արդեն եղավ հայտարարություն, որ ֆոսֆորային ռումբեր են օգտագործվում, որը քիմիական տարրեր է պարունակում: Սա արդեն լուրջ ռազմական հանցագործություն է, միջազգային ինչպիսի ատյաններում այն պետք է բարձրաձայնվի, և ինչպիսին պետք է լինի արձագանքը:
– Իհարկե պետք է դիմել համապատասխան միջազգային ատյաններ, բայց ես այնքան էլ լավատես չեմ, որովհետև այդ միջազգային մարմինները բոլոր պապանձված են:
Ո՞ւմ դիմենք, ինչի՞ համար դիմենք: Էլի կդիմենք իներցիայով, բայց դա ի՞նչ է տալու: Մենք գերեվարում ենք Սիրիայից եկած վարձկան ահաբեկչին, ասում են՝ տենց բան չկա:
Միգուցե պետք է դիմել, բայց հույս չկա, որ միջազգային հանրությունը կամ ինչ-որ ատյաններ որոշում են կայացնելու: Սաֆարովին Հունգարիան փոխանցեց Ադրբեջանին, դրանից հետո ոչ մեկը ոչինչ չասաց:
Ընդհակառակը՝ դրանից հետո առաջին համաեվրոպական օլիմպիական խաղերի բացումն է տեղի ունեցել Բաքվում: Բա եթե ամեն ինչ այդպես է, ինչո՞ւ են բոլորը լռել, այդ թվում՝ տեղական լրատվամիջոցները: Հիմա իրավունք ունե՞նք դրա մասին խոսելու, ինչո՞վ էինք զբաղված, իրար տակ քանդելո՞վ: Սա էլ այդ ամենի հետևանքն է:
– Միջազգային հանրությունն այդպես էլ հավուր պատշաճի չարձագանքեց այն ահաբեկչությանը, որն այս օրերին մեր ժողովրդի դեմ տեղի է ունենում:
Միաժամանակ եվրոպական շատ քաղաքներում ականատես ենք լինում իսլամիստ ահաբեկիչների հարձակումներին: Կարո՞ղ ենք արձանագրել, որ քանի դեռ Արցախում տեղի ունեցողին չեն արձագանքել, իսլամիստների ահաբեկչությունները եվրոպական քաղաքներում պարբերական բնույթ են կրելու:
– Իհարկե պարբերական բնույթ են կրելու: Մենք պետք է կտրուկ և արմատապես վերանայենք մեր արտաքին քաղաքականությունը: Արտաքին քաղաքականությունը բարև-բարլուսը կամ նկարների փոխանակումը չէ: Մենք պետք է կոնկրետ հարաբերություններ հաստատենք այն երկրների հետ, որոնք նպաստում են մեր անվտանգության համակարգի բարձրացմանը, մնացած պետությունների հետ իմաստ չկա:
Մենք կտրվել ենք իրականությունից: Մենք չենք ապրում ինչ-որ տաքուկ վայրում, որտեղ որևէ աշխարհաքաղաքական պայքար չկա: Մենք ապրում ենք մի տարածաշրջանում, որտեղ ականատես ենք աշխարհաքաղաքական ուժերի միջև պայքարի, մրցակցության, պատերազմների, բախումների: Մենք իրավունք չունենք հանգիստ իրավիճակում ապրելու և վարելու մեր արտաքին քաղաքականությունը:
– Հայաստանում կորոնավիրուսով վարակման թվերը բավակար բարձր են, ի՞նչ իրավիճակ է Արցախում այդ առումով:
– Մենք կորոնավիրուսով չենք հետաքրքրվում, մենք ունենք ադրբեջանավիրուս և թուրքավիրուս: Սա է մեզ համար ամենակարևորը, ի՞նչ կորոնավիրուս:
Մանե Հարությունյան
MediaLab.am
