Ազգագրագետ, քաղաքացիական ակտիվիստ Հրանուշ Խառատյանն անդրադարձել է բուռն քննարկումների առիթ հանդիսացած Շանթ Հարությունյանի գործին:
Տեղեկացնենք, որ Շանթ Հարությունյանը չհամակերպվելով երկրում տիրող իրավիճակին, «Ես հեղափոխություն եմ սկսում» պաստառով նստացույց էր սկսել Ազատության հրապարակում: Մի քանի օր տեւած նստացույցից հետո, Հարությունյանի աջակիցների եւ ուժայինների միջեւ տեղի ունեցած միջադեպից հետո, տանյակ մարդիկ կալանավորվել էին, ինչպես եւ Շանթ Հարությունյանը: Հարությունյանին մեղադրանք է առաջադրվել Քրեական օրեսնգրքի 316-րդ հոդվածի 2-րդ մասի հատկանիշով / 5-10 տարի ազատազրկում/:
Հրանուշ Խառատյանի գրառումն ամբողջությամբ ներկայացնում ենք ստորեւ:
«Շանթ Հարությունյանի արածը բարոյական սպանություն է: Ապտակ: Մարտահրավեր: Բայց քանի որ մարտահրավերը ազնվականական երևույթ է և տեղի է ունենում պատվի խնդիրներ լուծելու համար, իսկ դիմացը պատվավոր հակառակորդ չկա, նրա նետած ձեռնոցը վերցրին… ոստիկանները:
Երբեմն ինձ թվում է, որ իշխանության բոլոր օղակներից ամենաշատ պատվի զգացում ունեն ոստիկանները: Այն ոստիկանները, ովքեր ա/ փողոցում են և ամենաշատն են ստիպված կրել երկրում կատարվող այլանդակությունների հասարակական արձագանքները, և ամաչելով լռել, բ/ աշխատանքի բերումով ամենաշատն են շփվում պատվավոր քաղաքացիների հետ: Բայց ոստիկանները հարց չեն լուծում, նրանց վարձել են ենթարկվելու համար:
Եվ այսպես, Շանթ Հարությունյանը
– շատ ու շատ վիրավորված, հուսալքված, անարգված մարդկանց նման ինքնասպան չեղավ /կարծեմ սա անարգողների ամենասիրած տարբերակն է/,
-չփախավ, չարտագաղթեց /սա էլ պակաս սիրված տարբերակներից չէ/,
-չլռեց, չինքնամեկուսացավ, չանհետացավ՝ իր լռությամբ չօժանդակեց “սրանց»,
Շանթ Հարությունյանը պարզապես ասաց՝ «Ես շնչահեղձ եմ լինում, էլ չեմ կարող»:
Համարյա բոլորս շնչահեղձ ենք լինում, այլևս չենք կարող: Շանթը մեր բոլորի փոխարեն էլ ասաց՝ «Ես շնչահեղձ եմ լինում: Էլ չեմ կարող»:
Ոստիկաններն հավանաբար հրահանգված էր սպասել. նրանք սպասեցին: Սպասեցին՝ հուսալով Շանթից տեռորիստ սարքել, որովհետև արդեն իսկապես չէր կարողանում: Սպասեցին՝ հուսալով հերոսանալ «տեռորիստ» բռնելով և հերոսների կոչումներ ստանալ: Իշխանություններին շանս տալ լեգալացնել բռնություններն ու սահմափակումները: Չհաջողվեց, Շանթն ընդամենը պատվո ձեռնոց նետեց: Մարտահրավեր: Գիտեր, որ մարտը չի ընդունվելու, սրանք ի՞նչ մարտի բան են: Սրանցը ոստիկան դեմ տալն է: Սրանք Շանթին պատասխանելու ոչինչ չունեն: Իսկ Շանթը /և մենք/ շնչահեղձ է լինում, որովհետև
-Քսան տարի անց Զանգեզուրը կմահանա…
-Սակավահող Հայաստանում միայն Սյունիքի մարզում վեց հարյուր հեկտարի համար տրված է հանքահանության լիցենզիա,
-Արծվանիկի պոչամբարը իր տեսակի մեջ ամենամեծն է,
-Թեղուտի պատճառով այսօր Թեղուտ ու Շնող գյուղերի խմելու ջրերը… խմելու ջրեր չեն, և արդեն անասուններն արածելու տեղ չունեն,
-Չորացել և չորանում են ծիրանենիները, ընկուզենինեը, թզենին…
-Մեծ պայքարներով նվաճված Շիկահողի ճանապարհը շուտով վերջապես կսկսի աշխատել՝ ոսկու հանքահանության արդյունքները տեղափոխելու համար,
-Հազարավոր երեխաներ դպրոց չեն գնում սովի, հագուստի, թշվառ գոյության, դպրոցի հեռավորության, պարզապես անտարբերության պատճառով,
-Հազարավոր պատանիներ մնում են թերաճ, կուզիկ, հաշմանդամ,
-Հազարավոր գյուղացիներ ստրկային
կախվածության մեջ են առևտրային բանկերից վաշխառուական վարկերից,
-Մարդաթափվող գյուղական բնակավայրերում դռներից կախված կողպեքները օր օրի ավելանում են,
-Հերոսացած հոխորտացող թիկնապահային խուժանը թելադրում է ՀՀ հասարակական վարքի նորմերը,
-Հայաստանի անցյալի հոգևոր ու նյութական մշակութային ժառանգությունը տրօրվում է «սուպերմարկետային», «ռեստորանային», ՛«մոթելային», «խաղատնային» շերտի տակ, իսկ ՀՀ Մշակույթի նախարարը «հոգնել է» դրան արձագանքել,
-ՀՀ պետական բյուջեն անիմաստ «դեպի տուն» «էստի համեցե՜ք» է անում անտուն հայերին, իսկ այդպիսիք միայն Հայաստանում են, ովքեր վաղուց անվճարունակ են, տարեց, խեղջացած, նվաստացած և ամաչում են իրենց ապրելու համար…
Կկարողանա՞ ՀՀ արդարադատությունը Շանթ Հարությունյանին /և մեզ/ համոզել շնչահեղձ չլինել: Որովհետև դատարավարությունը պե՛տք է Շանթ Հարույունյանի մարտահրավերի պատճառներին անդրադառնա, պե՛տք է նրա նետած ձեռնոցի մոտիվը բացատրի, և այդքանից հետո պատասխանի՝ ՀՀ քաղաքացին կարո՞ղ է մտահոգվել, պե՞տք է մտահոգվի Հայաստանի ճակատագրով, թե՝ ոչ: ՀՀ քաղաքացին, ով թղթի վրա Հայաստանի իշխանությունն է: Շանթն իրացրել է իշխանության իր իրավունքը»:
© Medialab.am
Լուսանկարը` www.aravot.am